«Τα δάνεια της μειωμένης ανεξαρτησίας»

Όπως κι αν την ονομάσουμε, επιτήρηση, εποπτεία ή κηδεμονία, η ουσία παραμένει η ίδια, κι είναι πικρή: και ο πιο ισχυρός υπουργός μας θα μετράει πια τη δύναμή του πολύ μικρότερη από τη δύναμη ακόμα και του κατώτερου στελέχους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που θα καταφτάσει εδώ, όχι βέβαια για να κάνει υποδείξεις τεχνικής φύσεως, αλλά για να δώσει εντολές πολιτικής τάξεως.

Ο, τι συνέβη σε όσες χώρες ανέλαβε να «σώσει» το ΔΝΤ, δεν μπορεί παρά να συμβεί και στην Ελλάδα. Η ισχύς θα φύγει από τα χέρια των εκλεγμένων και νομιμοποιημένων ηγετών, για να περάσει στα χέρια «τεχνοκρατών» και «γραφειοκρατών», που το τελευταίο που τους απασχολεί είναι η λογοδοσία στο κοινωνικό σώμα.

Από τα «δάνεια της Ανεξαρτησίας», εκείνα που συνήφθησαν για τις ανάγκες του Αγώνα το ʼ21, περνάμε στα «δάνεια της μειωμένης ανεξαρτησίας», της μειωμένης εθνικής κυριαρχίας. Αυτό άλλωστε το αναγνώρισε ο ίδιος ο πρωθυπουργός δύο μήνες πριν, με μια άνεση οδυνηρή για όσους τον ακούγαμε.
Το κόστος, τεράστιο, δεν είναι μονάχα πολιτικό· είναι, πρωτίστως, ηθικό.

Δεν θα πληρώσουμε μονάχα με τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, με την απελευθέρωση των απολύσεων και τις ιδιωτικοποιήσεις, δηλαδή με το συνηθισμένο πακέτο αναδιανομής του πλούτου προς όφελος των μονίμως ωφελουμένων. Θα πληρώσουμε και με το σκληρότατο νόμισμα του πληγωμένου, του τσακισμένου ηθικού, έτσι επιτηρούμενοι όπως θα αναγκαστούμε να πορευόμαστε του λοιπού.

Η Καθημερινή