Ο Σουμάχερ υπέγραψε στην Μερτσέντες

Για λογαριασμό της Μερτσέντες (πρώην Μπρον) θα οδηγεί στο νέο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Φόρμουλα Ενα, ο Μίκαελ Σουμάχερ. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει σε σχετικό δημοσίευμα η γερμανική εφημερίδα «Bild» που αναφέρει σχετικά, ότι ο επτάκις παγκόσμιος πρωταθλητής, υπέγραψε μονοετές συμβόλαιο συνεργασίας, έναντι επτά εκατομμυρίων ευρώ.
Σύμφωνα πάντα με την εν λόγω εφημερίδα, ο 41χρονος Γερμανός «πιλότος», υπέγραψε το νέο του συμβόλαιο στις εγκαταστάσεις της Μερτσέντες, που βρίσκονται στο Μπράκλεϊ της Αγγλίας.
Η καριέρα του Μίκαελ Σουμάχερ στην Φόρμουλα

1990: Κατακτά τον τίτλο στο γερμανικό πρωτάθλημα Φόρμουλα 3.

1991: Κάνει ντεμπούτο στη Φόρμουλα Ενα με τη Τζόρνταν, αλλά «μετακομίζει» στη Μπένετον μετά από ένα αγώνα. Συγκεντρώνει τέσσερις βαθμούς στο πρωτάθλημα των οδηγών.

1992: Κατακτά τη νίκη στο βελγικό γκραν πρι και την τρίτη θέση στο πρωτάθλημα των οδηγών με τη Μπένετον.

1994: Κατακτά το πρώτο πρωτάθλημα οδηγών της καριέρας του, την ώρα που «σηκώνει» μεγάλες συζητήσεις η σύγκρουσή του με τον -αντίπαλό του για τον τίτλο- Ντέιμον Χιλ στον τελευταίο αγώνα της σεζόν.

1995: Κατακτά για δεύτερη φορά τον τίτλο των οδηγών με τη Μπένετον.

1996: «Μετακομίζει» στη Φεράρι και αρχίζει η μακρά διαδικασία για τη «μεταμόρφωση» της ομάδας. Κατακτά την τρίτη θέση στο πρωτάθλημα των οδηγών.

1997: Κατακτά τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα των οδηγών, αλλά ακυρώνεται, μετά τη σύγκρουσή του με τον -μετέπειτα πρωταθλητή- Ζακ Βιλνέβ στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς.

1998: Διεκδικεί τον τίτλο των οδηγών στον τελευταίο αγώνα της σεζόν, αλλά εγκαταλείπει στο γκραν πρι της Σουζούκα και χάνει το πρωτάθλημα από τον Μίκα Χάκινεν.

1999: Εχει ατύχημα στο βρετανικό γκραν πρι και σπάει το πόδι του. Επιστρέφει στο γκραν πρι της Μαλαισίας και βοηθάει τη Φεράρι να κατακτήσει το πρώτο της πρωτάθλημα στους κατασκευαστές από το 1983.

2000: Εως το 2002 κατακτάει τρία συνεχή πρωταθλήματα στους οδηγούς και «ξαναγράφει» τα βιβλία των ρεκόρ του αθλήματος. Ισοφαρίζει το ρεκόρ των πέντε τίτλων του Χουάν Μανουέλ Φάνγκιο και βοηθάει τη Φεράρι να κατακτήσει και τις τρεις χρονιές το πρωτάθλημα στους κατασκευαστές.

2003: Πιέζεται έντονα από τους Χουάν Πάμπλο Μοντόγια και Κίμι Ραϊκόνεν, μετά την κακή αρχή του στη σεζόν, αλλά κάνει την αντεπίθεσή του και κατακτά το έκτο πρωτάθλημα οδηγών της καριέρας του στο γκραν πρι της Ιαπωνίας, το οποίο είναι το τελευταίο της χρονιάς.

2004: Κατακτά με άνεση το έβδομο πρωτάθλημα οδηγών της καριέρας του, καθώς σημειώνει 13 νίκες στους 18 αγώνες της χρονιάς. Εγκαταλείπει μόλις μια φορά, στο Μονακό, μετά την πολυσυζητημένη σύγκρουσή του με τον Χουάν Πάμπλο Μοντόγια και ενώ το αυτοκίνητο ασφαλείας βρίσκεται στην πίστα.

2005: Τελικά χάνει το «στέμμα» του, καθώς η F2005 και τα ελαστικά της Bridgestone δεν μπορούν να συναγωνιστούν τις Ρενό και ΜακΛάρεν. Η μοναδική νίκη της χρονιάς έρχεται στο γκραν πρι των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου «σημαδεύτηκε» από την αποχώρηση των μονοθεσίων που χρησιμοποιούσαν ελαστικά Michelin. Συνεχίζει να κυριαρχεί έναντι του «ομόσταυλού» του, Ρούμπενς Μπαρικέλο, καταλαμβάνει την τρίτη θέση στην κατάταξη των οδηγών και βοηθάει τη Φεράρι να καταλάβει την ίδια θέση στο πρωτάθλημα κατασκευαστών.

2006: Υστερα από το ιταλικό γκραν πρι ανακοινώνει ότι η τρέχουσα σεζόν θα είναι η τελευταία του, ωστόσο δεν καταφέρνει να στεφθεί για όγδοη φορά στην καριέρα του παγκόσμιος πρωταθλητής. Χάνει τον τίτλο στην Ιαπωνία, όταν εγκαταλείπει στον 39ο γύρο, με αποτέλεσμα ο Φερνάντο Αλόνσο να αποκτήσει προβάδισμα 10 βαθμών. Θέλει νίκη στη Βραζιλία, στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς, και παράλληλα να μη βαθμολογηθεί ο οδηγός της Ρενό, προκειμένου να επιστρέψει στην κορυφή, αλλά τερματίζει τέταρτος, ενώ ο Αλόνσο παίρνει τη δεύτερη θέση. Σημειώνει επτά νίκες στη διάρκεια της σεζόν και βοηθάει τη Φεράρι να πάρει τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα των κατασκευαστών.

2006: Μετά την απόσυρση του από τους αγώνες αναλαμβάνει την θέση του συμβούλου στην Φεράρι.