Hellenic Business

του Ηρακλή Ρούπα

Τώρα που η συνολική «κοινωνική διαπραγμάτευση» μπαίνει σε μία νέα τελική φάση, ως προς τις ουσιαστικές υποχωρήσεις αλλά και επιβαρύνσεις σημαντικών κοινωνικών ομάδων, είναι ανάγκη να αντιμετωπίσουμε με σοβαρότητα το θέμα του ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων. Tου ανοίγματος, κατά μία διευρυμένη προσέγγιση, της κοινωνίας, στην διαμόρφωση ενός νέου «πρωτοκόλλου συνεργασίας» των μελών εκείνων που απαρτίζουν την βάση τόσο της παραγωγικής και αναπτυξιακής λειτουργίας όσο και της κοινωνικής στήριξης.

Μέχρι σήμερα η ετεροβαρής, ως προς τα μέτρα, στόχευση του ιδιωτικού τομέα και των συνταξιούχων, δεν επέτρεψε να γίνει αντιληπτό ότι η συμμετοχή κοινωνικών ομάδων στην «θυσία» της καθημερινότητας δεν απαιτείται να γίνεται μόνο μέσω φορολόγησης, έκτακτων εισφορών, τεκμηρίων και απολύσεων. Η κοινωνική δικαιοσύνη απαιτεί κάποιες ομάδες που χαρακτηρίζονται για την περιχαράκωση των προνομίων τους να θυσιάζουν μέρος της διαχρονικής τους ευμάρειας προς χάριν της ισότητας μίας νέας διαχρονικής συμμετοχής όλων στην ανάταξη του τόπου.

Δεν είναι ανάγκη να χαρακτηρισθεί κανείς ως φιλελεύθερος ή σοσιαλδημοκράτης ως προς τις οικονομικές του απόψεις για να μπορέσει να επισημάνει το αυτονόητο: Ότι δηλαδή εδώ και δεκαετίες διάφορες μορφές συντεχνιών δρούσαν περιοριστικά για την επέκταση της οικονομικής δραστηριότητας –άρα και του ανταγωνισμού- εις βάρος του ευρύτερου συνόλου και της εξέλιξης των πραγμάτων.

Δεν είναι ανάγκη να χαρακτηρισθεί κανείς ως λαϊκιστής –ειδικά εν μέσω της κρίσης-για να αρθρώσει την άποψη ότι δεν είναι δίκαιο να αποκλείονται επαγγελματίες από μία επαγγελματική ομάδα, ούτε βέβαια είναι δίκαιο αυτή η ομάδα να «επιβάλλει» αμοιβές, χρονοδιαγράμματα εργασιών, περιθώρια κέρδους- στην ουσία εις βάρος άλλων επαγγελματιών-βασιζόμενη στο υφιστάμενο μονοπωλιακό καθεστώς με το οποίο κάποια ιστορικά διαπλεκόμενη διεργασία την «επιβράβευσε». Είτε αυτοί λέγονται υπάλληλοι της Βουλής, δικηγόροι, εφοριακοί.

Είναι καιρός να γίνει αντιληπτό πως όταν μιλάμε για κλειστά επαγγέλματα δεν θα πρέπει να εξαιρούμε κάθε «συντεχνιακή» αντίληψη που περιχαρακώνει τα συμφέροντα ειδικών ομάδων. Δεν βλέπω για παράδειγμα καμία διαφορά μεταξύ των ορκωτών ελεγκτών, των συμβολαιογράφων και τόσων άλλων ομάδων για τους οποίους σήμερα γίνεται λόγος, από την ομάδα εκείνη των πολιτικών που τοποθέτησαν εδώ και χρόνια τα παιδία τους σε προνομιακές θέσεις με αποτέλεσμα -χωρίς στην ουσία να παράγουν κάποια εργασία-να αμείβονται κανονικά χωρίς να εμφανίζονται στην εργασία, διεκδικώντας βέβαια τις υψηλότερες των συντάξεων.

Δεν βλέπω, για παράδειγμα, καμία διαφορά από τις ομάδες εκείνες των «μη αποδοτικών» υπαλλήλων του Δημοσίου που όχι μόνον δεν παρήγαγαν ή δεν παράγουν έργο, αλλά ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την «συντεχνιακή διαφθορά» που εμφανίζει σε ορισμένες περιπτώσεις ο Δημόσιος Τομέας. Δεν βλέπω για παράδειγμα καμία διαφορά μεταξύ της «προνομιακής» θέσης κάποιων συνδικαλιστικών ομάδων που ουδέποτε απέδωσαν πραγματική εργασία, ενώ ταυτόχρονα με το πρόσχημα της ανάπτυξης υπερασπίζονται «συντεχνιακά κλειστά» συμφέροντα.

Θα μπορούσα να συνεχίσω την απαρίθμηση παρόμοιων φαινομένων για να γίνει αντιληπτό ότι η κοινωνία μας -ειδικότερα δε οι οικονομικές και κοινωνικές δομές μας- διαμορφώθηκε τα τελευταία είκοσι χρόνια με γνώμονα το μονοδιάστατο συμφέρον των επιμέρους κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων. Κατά συνέπεια η αναγκαιότητα του ανοίγματος των λεγόμενων «κλειστών επαγγελμάτων»  δεν αντικατοπτρίζει  τίποτα περισσότερο από την ανάγκη ανοίγματος της κοινωνίας σε μία πραγματικότητα που θα πάψει να αμείβει την συντεχνιακή προσέγγιση των όποιων «ημέτερων», προωθώντας την αξιοκρατική απελευθέρωση ενός οικονομικού και πολιτικού συστήματος που βρίσκεται σε «κλειστό» τέλμα.