Hellenic Business

της Λίνας Παπαδοπούλου

Μια διεθνής συνθήκη επιβάλλει υπερβολικά επαχθείς όρους που γονατίζουν την οικονομία. Η ύφεση βαθαίνει και η ανεργία θεριεύει. Η οικονομική κρίση μετατρέπεται και σε πολιτική. Το πολιτικό σύστημα κλονίζεται. Μαζί του η πίστη στη δημοκρατία, στο Κοινοβούλιο, στις εκλογές. Η κοινωνική δυσαρέσκεια διοχετεύεται σε αντιδημοκρατικές και εθνικιστικές δυνάμεις.

Το εθνικιστικό κόμμα μιλάει όχι στη λογική αλλά στο θυμικό, καλλιεργεί τον φόβο της φτώχειας και της απώλειας της εθνικής ταυτότητας και το μίσος προς μετανάστες, τραπεζίτες και πολιτικούς, όσους θεωρούνται «εθνικοί προδότες». Δικαιοσύνη, στρατός, αστυνομία, εκπαίδευση διάκεινται ευμενώς απέναντί του. Τα αστικά φιλελεύθερα κόμματα συμμαχούν για να αντιμετωπίσουν την καλπάζουσα ανεργία, αλλά ο συνασπισμός τους διαλύεται λόγω διαφωνιών για την ακολουθούμενη πολιτική και της άρσης της λαϊκής συναίνεσης. Παρά το γενναίο «κούρεμα» των διεθνών οικονομικών υποχρεώσεων της χώρας, η οικονομική κρίση διαλύει την κοινωνία και διαρρηγνύει την κοινωνική συνοχή. Ο προεκλογικός αγώνας που ακολουθεί σημαδεύεται από νεκρούς από δεξιά και αριστερά. Μεγαλοαστοί, μεσοαστοί και αγρότες στρέφονται προς το εθνικιστικό κόμμα που καταλαμβάνει την εξουσία και καταργεί τη δημοκρατία. Δεν ήταν άλλο από το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ, το απάνθρωπο καθεστώς που αιματοκύλησε ολόκληρο τον κόσμο.

Το «ΟΧΙ» σ' αυτό το καθεστώς γιορτάζουμε μεθαύριο. Το ερώτημα είναι αν μπορούμε να πούμε και πάλι «ΟΧΙ». Μόνο που αυτή τη φορά ο κίνδυνος έρχεται από μέσα.

Θα μπορέσουν τα παλιά κόμματα εξουσίας να υπερβούν τον πελατειακό εαυτό τους, να σταματήσουν το παιχνίδι της συντήρησης ενός κοστοβόρου κράτους, την εξυπηρέτηση των δυνατών συντεχνιών; Θα μπορέσουν νέες πολιτικές δυνάμεις να επαναθεμελιώσουν το πολιτικό σύστημα στη βάση της εμπιστοσύνης; Θα κατανοήσει την κρισιμότητα της κατάστασης η Αριστερά και θα πάψει να υποσκάπτει το δημοκρατικό κράτος Δικαίου, παίζοντας το βρώμικο παιχνίδι της βίας και της ανομίας; Θα αντισταθούμε ως πολίτες στις σειρήνες της νομιμοποίησης της βίας; Στον λαϊκιστικό λόγο της ισοπέδωσης, στα αντικοινοβουλευτικά αισθήματα, στη βία από όπου κι αν προέρχεται;

Θα ξαναπούμε «ΟΧΙ» στον φασισμό;