Hellenic Business

του Ηρακλή Ρούπα

Σε μία ελεύθερη οικονομία -έστω και σε κρίση- αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα κάθε επιχειρηματία να επιλέξει την στρατηγική του. Στρατηγική ανάπτυξης. Στρατηγική αντιμετώπισης του φορολογικού καθεστώτος. Κυρίως δε στρατηγική συνεργασίας με τους φορείς αλλά και τους πελάτες / καταναλωτές της χώρας στην οποία «λειτουργεί». Αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε επιχειρηματία να επιλέγει την βάση φιλοσοφίας τού «επιχειρείν», ειδικά σήμερα που η παγκοσμιοποίηση επιτρέπει την συνεχή «κινητικότητα» του κεφαλαίου.

Μήπως όμως δεν θα έπρεπε να είναι πάντοτε ακριβώς έτσι τα πράγματα; Ειδικά όταν πρόκειται για εγχώριες βιομηχανίες που αναπτύχθηκαν εξαιτίας της στήριξης των καταναλωτών αλλά κυρίως ευνοήθηκαν από τις στρεβλώσεις της Αγοράς; Στρεβλώσεις που όλοι γνώριζαν και γνωρίζουν, αλλά για τις οποίες καμία από τις «ευνοημένες» βιομηχανίες δεν έλαβε πρωτοβουλία να εξαλείψει καθώς εξυπηρετείτο η κερδοφορία τους;

Η πρόσφατη ανακοίνωση των αποχωρήσεων της ΦΑΓΕ και της 3E (CocaCola) από την χώρα αποτελούν χαρακτηριστικές περιπτώσεις εταιρειών για τις οποίες αναφέρομαι παραπάνω. Χαρακτηριστικά παραδείγματα εταιριών που εκμεταλλεύθηκαν -πέραν της υγιούς δυναμικής των- τις στρεβλότητες της Αγοράς που διαχρονικά το κράτος δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει. Οι περιπτώσεις αυτές όμως εμπίπτουν στην κατηγορία εκείνων των ελληνικών εταιρειών που θα έπρεπε για λόγους επιχειρηματικής ηθικής (αν νομιμοποιούμαι να χρησιμοποιώ τον όρο αυτό σε μία παγκοσμιοποιημένη αγορά) να μην είναι οι πρώτες που στην κρίση θα υποχωρούσαν από την στήριξη της Οικονομίας. Έστω και ψυχολογικά.

Ίσως, αν η αναφορά γινόταν για κάποιες άλλες εταιρείες, να υπήρχε σαφής και δυναμικός αντίλογος ότι όχι μόνον εξαιτίας της κρίσης, αλλά κυρίως της διαχρονικής αδυναμίας των Κυβερνήσεων να αντιληφθούν πώς αντιμετωπίζεται προς χάριν της ανάπτυξης το υγιές επιχειρείν, μεταβολές όπως οι παραπάνω είναι επιβεβλημένες. Κυρίως για λόγους συνετισμού των εκάστοτε κυβερνώντων. Δεν αρκεί η παρουσίαση κοινωνικού έργου από πλευράς των εταιρειών αυτών, όπως το βάψιμο σχολείων και άλλων υποστηρικτικών ενεργειών, για να δομηθεί ο «επιχειρηματικός πατριωτισμός» που τόσο έχει ανάγκη η χώρα.

Η αποχώρηση (μεταφορά έδρας, κυριολεκτικώς) προκάλεσε μούδιασμα και αμηχανία στις τάξεις των επενδυτών, αλλά κυρίως προβληματισμό στους παράγοντες της οικονομικής ζωής του τόπου, αφού η στάση αυτή όχι μόνον υποδηλώνει πιθανές περεταίρω αποχωρήσεις ελληνικών εταιρειών, αλλά κυρίως γιατί θέτει με τον πιο ακραίο τρόπο το βασικό πρόβλημα.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός πως, μετά την ανακοίνωση αλλαγής έδρας των εταιρειών αυτών, άρχισε να γίνεται λόγος για την ανάγκη πτώσης των τιμών του γάλακτος καθώς και πάταξης των διαφόρων «καρτέλ» στα τρόφιμα. Βέβαια, για άλλη μία φορά, η Κυβέρνηση αντί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα στην πληγή του προτιμά να αναζητείς περιφερειακές λύσεις, όπως για παράδειγμα η «επιμήκυνση» της διάρκειας παραμονής του γάλακτος στα ράφια από 5 σε 9 μέρες.

Αντί λοιπόν όσοι εμπνεύστηκαν την εύκολη «ευρωπαϊκή λύση» να αναζητήσουν την δύσκολη οδό του σπασίματος των καρτέλ, κυρίως δε την καθοδήγηση των κτηνοτρόφων στην διαμόρφωση μεγάλων υγιώς συνεταιριστικών μονάδων, αντιμετωπίζουμε πάλι την περίπτωση οι κυβερνώντες να αδυνατούν να λειτουργήσουν με μακροπρόθεσμο ορίζοντα, συντηρώντας κατά τον τρόπο αυτόν την στρεβλότητα σε κάθε φάση της παραγωγικής διαδικασίας.