Hellenic Business

του Ηλία Καραβόλια

Είναι πολλοί και δυστυχώς, όσο μεγαλώνει η κρίση, αυξάνονται ραγδαία. Μιλάω για όσους εδώ και χρόνια εξαπατούν εαυτούς σε τούτη την χώρα και πείθονται από τις μυθοπλασίες τους. Χιλιάδες Έλληνες στριμώχνονται ψυχικά και ηδονίζονται να μετέχουν σε ένα ατέρμονο παιχνίδι ‘έχω - έχεις - έχουνε’. Διότι, στο τέλος, κανείς δεν έχει τίποτα, και όλοι είτε περιμένουν να βάλει τα λεφτά κάποιος άλλος σε ένα deal ή, αν πρόκειται για αποκάλυψη, αναμένουν να ‘αποκαλυφθεί’ με κάποιο τρόπο αυτός που παρανόμησε σε μια υπόθεση.

Πολιτικοί που νομίζουν ότι τους χρωστά η κοινωνία, επειδή δεν έμαθαν να κάνουν τίποτα άλλο στην ζωή τους και δεν πρόλαβαν να βάλουν το χέρι στο μέλι.

Μεγαλοδημοσιογράφοι που δεν βρήκαν εφοπλιστή ή τράπεζα να τους κρατήσει ζωντανό το site, το κανάλι, την εφημερίδα. Κατασκευαστές ή άλλοι επιχειρηματίες, που έγιναν κολλητοί με μεγάλα ονόματα της πολιτικής, και ποτέ δεν τα ‘αξιοποίησαν’.

Και φυσικά, μεσίτες και σύμβουλοι, θαμώνες της Βαλαωρίτου και των λόμπι σε κεντρικά glamorous ξενοδοχεία , οι οποίοι δήθεν ‘εκπροσωπούν’ ξένο χρήμα ή έχουν πάρει συμφωνητικά -και μάλιστα αποκλειστικότητας- από επιχειρηματίες με φιλέτα ακίνητα ή μοναδικά σε απόδοση projects.

Το δε real estate προσφέρεται ώστε να ονομάσεις υπουργούς που ξεπλένουν χρήμα, ενώ οι εφοπλιστές δραστηριοποιούνται σε αυτό άνετα.

Οι εφημερίδες της Κυριακής και τα δελτία των 8 κάθε βράδυ, μαζί με τα blogs και τα ειδησεογραφικά sites, είναι πλέον τα σύγχρονα δικαστήρια: Άπαξ και το όνομά σου εμφανιστεί σε αυτά ως σχετιζόμενο με παρανομία, τότε δεν γλυτώνεις από την σπίλωση, όσο καθαρός και αν είσαι.

Αλλά η μυθοπλασία ξεκινάει από ψηλά, από τα ρετιρέ της εξουσίας: Απλώς εκεί ζυμώνεται, σχεδιάζεται και διανέμεται μαζικά, ως ψέμα, όχι ως μανία. Η ελληνική κοινωνία κοροϊδεύει έτσι τον εαυτό της, επειδή βλέπει να την κοροϊδεύουν την ίδια. Μας αρέσει, κατά βάθος, να περιμένουμε ξένους σωτήρες. Να μας απειλούν ότι δεν θα πάρουμε δόση, ότι θα μας πετάξουν έξω από την Ευρωζώνη. Μας αρέσει να ακούμε ότι  ‘απέτυχε το πραξικόπημα’, ότι ‘ θα γίνει εμφύλιος’, ‘ θα μας χτυπήσουν’ οι Τούρκοι, οι Αμερικανοί, οι Εβραίοι, οι Εξωγήινοι!

Χώρα γεμάτη από μύθο, συνωμοσίες, ίντριγκες, ‘εξωθεσμικά’ κέντρα (αλήθεια, ποια εξ αυτών στοχεύουν και γιατί άραγε τον μεγάλο πολιτικό της μεταπολίτευσης, τον… Λιάπη;). Μα πόσο σημαντικοί μπορούν να νιώθουν κάποιοι, όταν το όνομα τους ‘παίζει’ σε πρωτοσέλιδα και ειδήσεις;) Μας κόβουν εισόδημα, μας παίρνουν ιδρώτα, γεμίζοντας μας τρόμο, ψέμα και φόβο. Παραθέτω όμως ένα απόσπασμα από ανάλυση του καθηγητή Αρ. Μπαλτά, πρόσφατο: "Εθνικοί εργολάβοι  και υπεργολάβοι κάθε είδους, ιδιοκτήτες ΜΜΕ, τραπεζίτες, εκείνοι που διαχειρίζονται «προβληματικές επιχειρήσεις», ασφαλιστικά ταμεία, ΔΕΚΟ ή ιδιωτικές επιχειρήσεις με κύριο πελάτη το κράτος, αντλούν δημόσιο χρήμα περίπου χωρίς κανόνες ή όρια, το διανέμουν κατάλληλα μεταξύ τους και ανταποδίδουν τα οφειλόμενα με ασύμμετρες παροχές και μέσω των αρμόδιων κρίκων του βαθέως κράτους. Πρόκειται για σύστημα σχέσεων που μπορεί μεν να μην υπόκειται σε κάποιο καθοδηγητικό κέντρο, αλλά μολαταύτα λειτουργεί ως εάν να υπόκειται. Η αγαστή σύμπνοια με την οποία οργανώνουν τον δημόσιο λόγο τα ηλεκτρονικά και έντυπα ΜΜΕ φαίνεται σαν να υπακούει χωρίς ταλαντεύσεις ή παρατράγουδα στην ημερήσια διαταγή που εκδίδει κάποιο αρμόδιο επιτελικό όργανο. Σε τι διαφέρει η λειτουργία της Καμόρα, της Μαφίας ή της Ντραγκέτα;"

Είναι από τα λίγα πράγματα που, όταν ονομάζεται ως φαινόμενο εντός οικονομίας και κοινωνίας, δεν θεωρώ ότι κινείται στα όρια της μυθοπλασίας. Και μάλλον δεν είναι μυθομανείς όσοι μιλούν για το αυτονόητο: Για εκείνες τις μεγάλες οικογένειες που κατέχουν στην χώρα τόσο τους διαύλους πληροφόρησης όσο και τις κάνουλες του χρήματος. Συγκεκριμένοι άνθρωποι, με συγκεκριμένους πομπούς μηνυμάτων (δημοσιογράφους) και συγκεκριμένους φορείς εξουσίας (πολιτικούς), πίσω από το αχανές κομματικό και συντεχνιακό Δημόσιο, οδήγησαν την χώρα σε μαρασμό. Σήμερα, όλη η ελληνική κοινωνία μοιάζει να ακολουθεί την ίδια ροή, το ίδιο μοτίβο σχέσεων, την ίδια οδό. Απλώς, επειδή το κόκκαλο κατορθώνει πάντα να γλυτώνει από το μαχαίρι, βλέπουμε ομοιότητες παντού.

Όποιος εμπνεύστηκε το Live your myth in Greece, σίγουρα δεν είχε στο μυαλό του όλους εκείνους τους μυθομανείς που γέμισε η χώρα…