Hellenic Business

Συνεχίζεται η αντιπαράθεση μεταξύ του Παναγιώτη Ρουμελιώτη και του Γιώργου Παπανδρέου για το πώς οδηγήθηκε η χώρα μας στο Μνημόνιο. Ο πρώην εκπρόσωπος της χώρας μας στο ΔΝΤ με το βιβλίο του προσπαθεί, από την δική του σκοπιά, να φωτίσει αρκετά «σκοτεινά» σημεία εκείνης της περιόδου.

Σύμφωνα με τα αποσπάσματα του βιβλίου που δημοσιοποίησε το περιοδικό «Επίκαιρα», ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης επιμένει πως ο τότε πρωθυπουργός γνώριζε πως το πρόγραμμα δεν έβγαινε.

«Στις 28 Ιουνίου του 2010, με κάλεσε και πάλι στο γραφείο του (ο Ντομινίκ Στρος Κάν) και μου είπε: “Πρέπει να πεις στον Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου και τον Υπουργό οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου να πιέσουν την ευρωζώνη να αποδεχτεί την αναδιάρθρωση του χρέους σας”. Στις 5 Αυγούστου ενημέρωσα τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου και στην συνέχεια τον Πρόεδρο του ΟΔΔΗΧ Πέτρο Χριστοδούλου για τις θέσεις του Νομινίκ Στρος Καν σχετικά με το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους. Και οι δύο ξαφνιάστηκαν, αλλά ο Πέτρος Χριστοδούλου φάνηκε ότι συμφωνεί με την αναδιάρθρωση. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ήταν περισσότερο επιφυλακτικός, γνωρίζοντας προφανώς τις αντιδράσεις των εταίρων μας στην ευρωζώνη και ειδικότερα του προέδρου της ΕΚΤ Ζαν Κλοντ Τρισέ και του αντιπροέδρου της Λουκά Παπαδήμου».

Μάλιστα ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης, όπως αναφέρει στο βιβλίο του, έχει κρατήσει ηλεκτρονικό μήνυμα στο αρχείο του, στο οποίο φαίνεται να υπενθυμίζει στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου την συνομιλία που είχαν.

Στην συνέχεια ο πρώην εκπρόσωπος της χώρας μας στο ΔΝΤ αφηγείται την συνάντηση και τον διάλογο που είχε με τον Γιώργο Παπανδρέου.

«Πες μου πως μπορώ να εξαναγκάσω τους εταίρους μας να δεχτούν την αναδιάρθρωση. Του απάντησα ότι με την βοήθεια του Ντόμινο Στρος Καν θα μπορούσε να τους πείσει. Ο Γιώργος Παπανδρέου μου είπε ότι ήθελε προηγουμένως να συστήσει μια επιτροπή που θα εξέταζε το ζήτημα. Μου ζήτησε, μάλιστα, να συμμετέχω στην επιτροπή. Δυστυχώς, όμως, ουδέποτε με κάλεσαν να παρευρεθώ στις εργασίες της επιτροπής».

Παράλληλα υποστηρίζει πως η χώρα μας αρχικά θα μπορούσε να απειλήσει με πτώχευση χωρίς να αποχωρήσει από την ευρωζώνη.

«Η πρώτη επιλογή ήταν να απειλήσει ότι θα πτωχεύσει, δηλαδή, να δηλώσει αδυναμία πληρωμής του δυσβάσταχτου δημόσιου χρέους και να καλέσει τους πιστωτές της σε αναδιαπραγμάτευση του χρέους της, αλλά παράλληλα να παραμείνει στην ευρωζώνη, εφόσον καμία χώρα - μέλος της ευρωζώνης δεν μπορεί να εκδιωχτεί από αυτή. Αν η Ελλάδα έπαιρνε αυτήν την απόφαση θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την προκλητική στάση των Γερμανών επειδή οι Γερμανικές τράπεζες είχαν αγοράσει πολλά ομόλογα του ελληνικού δημοσίου».

Το ΔΝΤ, σύμφωνα με τον κ. Ρουμελιώτη, εκτιμούσε ότι το πρώτο Μνημόνιο ήταν ιδιαιτέρως σκληρό.

«Η ευρωζώνη ζητούσε από την Ελλάδα να αποδεχτεί αυστηρότερους όρους χρηματοδότησης από εκείνους τους οποίους συνήθως επιβάλλει το ΔΝΤ στις χώρες που ζητούν την συνδρομή του. Πιο συγκεκριμένα ο Ντομινίκ Στρος Καν θεωρούσε ότι το επιτόκιο (5%) που ζητούσαν οι Ευρωπαίοι (κυρίως η Γερμανία, η Αυστρία, η Φιλανδία και η Ολλανδία) ήταν υπερβολικά υψηλό και θα επιβάρυνε την δημοσιονομική κατάσταση της Ελλάδας. Πίστευε, επίσης, ότι η περίοδος δημοσιονομικής προσαρμογής θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερη από 3 χρόνια και η περίοδος αποπληρωμής του δανείου μεγαλύτερη από 2 χρόνια, ώστε η Ελλάδα να μπορέσει να ανταποκριθεί ευκολότερα στις δανειακές της υποχρεώσεις».