Hellenic Business

Η παραδοχή, ότι οι εμπνευστές τής ευρωζώνης δεν μπόρεσαν (κρίνοντας πάντα εκ του αποτελέσματος) να αντικαταστήσουν τον δικαιολογημένο αρχικό τους ενθουσιασμό με μια ύστερη -έστω- συνετή κατανόηση των ιδιαιτεροτήτων κάποιων αδυνάμων οικονομικά χωρών – μελών, δεν μπορεί από μόνη της να λειτουργήσει ως «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» ικανή ν’ αποτρέψει την επικείμενη καταστροφή.

Ο λόγος δεν είναι μόνον ότι, εντός μιας δήθεν νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποιημένης Οικονομίας, τα νήματα των εξελίξεων κινούνται από χώρες με χαμηλότατο κόστος παραγωγής, που ακριβώς εξαιτίας αυτής τους της δυνατότητας πυρπολούν την δομική φιλοσοφία των σύγχρονων κοινωνιών των αναπτυγμένων κρατών. Η αιτία της οικονομικής μας κακοδαιμονίας είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια σειρά λανθασμένων δομικών επιλογών και διαρθρωτικών σεναρίων.

Ακόμη και στις ΗΠΑ, παρά το γεγονός ότι ο τραπεζικός τομέας μάλλον απέφυγε τα χειρότερα με τις «πλάτες» της FED (που φρόντισε τάχιστα ν’ αποσβέσει τους κραδασμούς της κρίσης ενισχύοντάς τον «εν μία νυκτί» με τρία τρισεκατομμύρια «καυτών» δολαρίων), η ανάπτυξη παρέμεινε, όπως άλλωστε και η ανεργία, σε επίπεδα ανησυχητικά. Στην Κίνα των τεράστιων όγκων παραγωγής με τα ελάχιστα κόστη, όλοι έχουν πια κατανοήσει τον κίνδυνο ενός ντόμινο από μια πιθανή κατάρρευση της ευρωζώνης: Όταν τα ομόλογα, που η κολοσσιαία αυτή χώρα έχει αποθησαυρίσει, καταντήσουν άχρηστα σκουπίδια στα θησαυροφυλάκιά της, τότε μοιραία η ευρωκρίση θα μετατραπεί σε παγκόσμιο οικονομικό κραχ με ανυπολόγιστες συνέπειες…

Όλ' αυτά και επιπλέον η ικανοποίηση των όρων δημοσιονομικής προσαρμογής χωρών όπως η Ελλάδα, που τόσο εξαντλητικά δαιμονοποιήθηκε πριν δύο έτη (την εποχή δηλαδή του πρώτου Μνημονίου) από τους Ευρωπαίους εταίρους μας σε μια τους προσπάθεια να εθελοτυφλήσουν έναντι μιας πικρής αλήθειας που θέλει το πρόβλημα να μην είναι «ελληνικό» αλλά καθαρά ευρωπαϊκό, οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, οικονομικοί στην πλειονότητά τους, δύσκολα μπορούν να τελεσφορήσουν όσο δεν επιτυγχάνεται μια πολιτική ένωση της Ευρώπης. Έτσι, οι εταίροι αρκέστηκαν στην ρητορική της διαπαιδαγώγησης και (γιατί να το κρύψουμε;) της τιμωρίας της όχι βεβαίως άμοιρης ευθυνών Ελλάδας.

Η αδιανόητη σύντμηση του χρονικού διαστήματος προσαρμογής της χώρας μας, όταν από το 2010 μάς δόθηκε πίστωση τριών ετών(!) για να επιτύχουμε το αποτέλεσμα που δεν μπορέσαμε το 1991 (όταν υπογράψαμε την Συνθήκη του Μάαστριχτ, συνεπεία του οποίου σε μια επταετία θα έπρεπε να μειώσουμε το έλλειμμα από 16% σε 3%), καταδεικνύει τον πανικό που επιφέρει η άγνοια -ή, σε τελευταία ανάλυση, η σκοπιμότητα…

Διότι είναι επικίνδυνα αφελές το να πιστεύει κανείς πως οι θυσίες του λαού μας θα οδηγήσουν σε ανάπτυξη και έξοδο από το «τούνελ» της ύφεσης. Το λειτουργικό κόστος των επιχειρήσεων, όπως απεδείχθη περιτράνως από τις μελέτες και κατά γενική ομολογία των ιδίων των επιχειρηματιών, ουδαμώς βελτιώνουν σημαντικά το κλίμα στην αγορά. Το εδώ και δεκαετίες καταληστευόμενο ασφαλιστικό κεφάλαιο δεν μπορεί να επανέλθει στα σαθρά Ασφαλιστικά μας Ταμεία με λογικές όπως σύνταξη στα 67 έτη, ούτε και η ανταγωνιστικότητα θα ισχυροποιηθεί αν επιβληθεί το εξαήμερο εργασιακό πρόγραμμα που οι φωστήρες «τροϊκανοί» ευαγγελίζονται μέσω e-mails και άλλων τραγελαφικών τρόπων επικοινωνίας. Ακόμη και η «κατάρα» του νεοελληνικού κράτους, η δημόσια δαπάνη», μόνον να εξωραϊστεί είναι δυνατόν, όχι αποτελεσματικά να καταπολεμηθεί. Η διαφθορά πάντα θα πρυτανεύει σ’ ένα πολιτικό σύστημα όπου η πολιτική θέση και ισχύς εξαρτάται από την ψήφο των πολιτών: Η δημοσκοπική κολακεία και η πελατειακή λογική αρχόντων - αρχομένων δύσκολα ξεριζώνεται από ένα χώμα πολύχρονης δημιουργικής και εργασιακής ξηρασίας, όσα «τείχη» κι αν υψώσουν οι εκάστοτε Μέρκελ, όσα «θα» κι αν ψελίσουν οι εκάστοτε Ντράγκι.

Για τις εργαζόμενες μάζες, οι φορολογικοί παράδεισοι δεν βρίσκονται στα νησάκια του Ατλαντικού ή στους πύργους της ηπειρωτικής φεουδαρχικής Ευρώπης. Βρίσκονται στον τόπο τους, εκεί όπου μεγάλωσαν, μορφώθηκαν και τώρα εργάζονται. Εκεί όπου γεννήθηκαν τα πρώτα νεανικά τους όνειρα. Εκεί όπου τώρα τα θάβουν…

Πάνος Γιαννάκαινας