Hellenic Business

Υπό τη σκιά της μαύρης μπέρτας του τρίτου Μπάτμαν, σε σκηνοθεσία Κρίστοφερ Νόλαν, που προβάλλεται από την περασμένη Τρίτη, ακόμη τρεις νέες ταινίες αναζητούν κοινό, από σήμερα, στις αίθουσες

«Οι πράξεις μας πρέπει να υπακούουν σε έναν οικουμενικό νόμο» ακούμε κάποια στιγμή στη γαλλική κωμωδία «Για όλα φταίει το όνομά σου!» («Le prenom», Γαλλία, 2012) που σκηνοθέτησε το ντουέτο Ματιέ Ντελαπόρτ και Αλεξάντρ ντε λα Πατεγέρ.

Πολύ ωραία άποψη, μόνον που πρόκειται να γίνει… θρύψαλα με τον τρόπο που εκτυλίσσεται η ιστορία αυτής της ταινίας που είναι πανέξυπνη σε κάποια σημεία και πραγματικά απολαυστική σε κάποια άλλα.

Βασισμένη σε μια τεράστια επιτυχία του γαλλικού θεάτρου, η ταινία παρακολουθεί ένα απόγευμα από τη ζωή πέντε ανθρώπων που βρίσκονται συγκεντρωμένοι στο ίδιο σπίτι. Οι οικοδεσπότες είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι, ο Πιερ (Σαρλ Μπερλίν) και η Ελιζαμπέτ (Βαλερί Μπενγκιγκί). Εκείνη ολίγον μίζερη δασκάλα, εκείνος ολίγον σνομπ ακαδημαϊκός στη Σορβόνη. Εκείνη δεν προλαβαίνει να αλλάξει πουλόβερ. Εκείνος φορά κοτλέ μπλε, καφέ, κεραμιδί και αρέσκεται να κάνει τον πνευματώδη εξυπνάκια. Κλασικό ζευγάρι γάλλων αριστερών διανοούμενων που μπορούν να σου σπάσουν τα νεύρα αλλά που έχουν πάντα κάτι ενδιαφέρον να πουν.

Το άλλο ζευγάρι είναι ο Βενσάν (Πατρίκ Μπριέλ), αδελφός της Ελιζαμπέτ και η ξερακιανή γυναίκα του, η Αννα (Ζιντίθ Ελ Ζεΐν) που σύντομα πρόκειται να γεννήσει. Ο Βενσάν είναι εντελώς διαφορετικός από την αδελφή του. Μεγαλοστέλεχος εταιρείας, κομπάζει για τα πλούτη του, για το μαύρισμά του, για τα αμάξια του, για το γκολφ, για όλα. Με εντελώς διαφορετικό τρόπο μπορεί επίσης να σου σπάσει τα νεύρα. Κι όσο για τη γυναίκα του, εκείνη κινείται μεταξύ άοσμου και άχρωμου αν και ως προσωπικότητα έντονη.

Τέλος, υπάρχει και ο πέμπτος της παρέας, ο Κολντ (Γκιγιόμ ντε Τονκεντέκ), ένας στρογγυλοπρόσωπος μοναχικός μουσικός που καθότι Ζυγός (όπως ακούμε να λέει ο αφηγητής) προσπαθεί να είναι ο ισορροπιστής των καταστάσεων.

Το όνομα που ο μελλοντικός πατέρας λέει ότι έχει αποφασίσει να δώσει στο παιδί του είναι εκείνο που θα προκαλεί αναστάτωση στην παρέα (δεν θα πούμε ποιο όνομα είναι). Η διαμάχη αρχίζει αλλά η προσεκτική και εμπεριστατωμένη επιχειρηματολογία δεν βγάζει πουθενά. Αντιθέτως προκύπτουν κρυμμένες κακίες, ζήλιες, ακόμη και μίση. Το παρελθόν βγαίνει σαν το μαγικό τζίνι από το μπουκάλι και κάνει λίμπα τα πάντα.

Αν όλα αυτά σας προδιαθέτουν για κάτι βαρύ και ασήκωτο ξανασκεφτείτε το! Ετσι όπως έχει παρουσιαστεί το θέμα της ταινίας μιλάμε για δυνατά γέλια σε θεατές που αγαπούν τις σοφιστικέ κωμωδίες με αποχρώσεις επικαιρότητας και σχολιασμούς για τη μισαλλοδοξία και την προκατάληψη. Αν το «Για όλα φταίει το όνομά σου!» είχε λίγη παραπάνω διαστροφή όπως ο περσινός «Θεός της σφαγής» του Ρόμαν Πολάνσκι, τότε θα μιλούσαμε για κάτι πραγματικά το αξέχαστο.

Αίθουσες: ΨΥΡΡΗ - ΑΘΗΝΑΙΑ - ΦΙΛΟΘΕΗ - ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΑ - ΑΚΤΗ

Το τελευταίο βαλς στον Καναδά

Με το «Δικό μας βαλς» («Take this waltz», ΗΠΑ, 2012), την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί, η καναδή ηθοποιός και σκηνοθέτρια Σάρα Πόλεϊ θέτει ένα ιδιαίτερο ερώτημα: τι μπορεί να συμβεί όταν τρεις καλοί κατά βάση άνθρωποι μπλέξουν σε μια πολυσύνθετη ερωτική περιπέτεια που τους υπερβαίνει και πολύ απλά δεν μπορούν να ελέγξουν;

Ενδεχομένως μπορούν να συμβούν πολλά, όμως η Πόλεϊ με αυτή τη μικρή ανεξάρτητη ταινία δεν ενδιαφέρεται να τεντώσει το σχοινί. Αφήνει την ιστορία να κινηθεί σε χαλαρούς ρυθμούς, δεν πιέζει καταστάσεις, δεν φτάνει στις γνωστές χαζοχαρούμενες υπερβολές που μας έχουν συνηθίσει στην πλειονότητά τους οι αμερικανικές αισθηματικές κομεντί. Αντιθέτως, με πολλή εντιμότητα, αφήνει τους ήρωες προβληματισμένους, χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν τι ακριβώς συμβαίνει στη ζωή τους, γιατί ναι, κάποια πράγματα είναι ανεξήγητα και πρέπει να τα δεχόμαστε ως έχουν.

Με αυτόν τον τρόπο η ταινία καταφέρνει να μας κινήσει αρκετά την περιέργεια για να δούμε πού μπορεί αληθινά να καταλήξει η ιστορία της Μαργκό (Μισέλ Γουίλιαμς), η οποία είναι παντρεμένη με τον Λου (Σεθ Ρόγκαν) αλλά παρ' όλα αυτά δέχεται το επίμονο φλερτ του Ντάνιελ (Λιουκ Κίρμπι), ενός ζωγράφου που τυγχάνει γείτονάς τους. Η ταινία είναι γυρισμένη με φυσικότητα, σαν να μην τρέχει και τίποτε: ακόμα και οι σκηνές γυμνού της Γουίλιαμς είναι μεν προκλητικές αλλά ποτέ χυδαίες. Η ηθοποιός πετυχαίνει μια γενναία ερμηνεία αδιαφορώντας όταν ο φακός τονίζει τα πιο αδιάκριτα σημεία του σώματός της (στην τουαλέτα, στο ντους ή στο κρεβάτι).

Ωστόσο, σε πολλά σημεία της ταινίας, όπως για παράδειγμα η σκηνή στο καφέ όπου ο Ντάνιελ λέει στη Μαργκό ακριβώς αυτά που θέλει να κάνει μαζί της, πέφτουν στην παγίδα της πολυλογίας που δεν μπορεί να στηριχτεί από την εικόνα με αποτέλεσμα και τα δύο να σε κάνουν να κοιτάζεις το ρολόι σου γιατί η ώρα δεν κυλά και τόσο εύκολα.

Αίθουσες: ΣΙΝΕ ΠΑΡΙ - ΔΕΞΑΜΕΝΗ - ΕΛΛΗΝΙΣ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙ

Εγώ και ο αρκούδος μου

Δεν έχει περάσει και πολύς καιρός από τότε που είδαμε τον Μελ Γκίμπσον να μην μπορεί να «ξεκολλήσει» από τον κούκλο του στο «The Beaver», το πιο αδύναμο - αν και με ευαισθησίες - έργο της Τζόντι Φόστερ ως σκηνοθέτριας. Να όμως που η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Αυτή τη φορά με τον Μαρκ Γουόλμπεργκ στο «Ted» (ΓΠΑ, 2012) όπου και πάλι ένας φαινομενικά ώριμος άντρας καταπιέζεται από το προεφηβικό παρελθόν του το οποίο βρίσκεται μετουσιωμένο σε μια κούκλα. Εναν αρκούδο για την ακρίβεια, τον Ted (από το Tedly bear) που σε αντίθεση με τον κούκλο του Γκίμπσον, όχι μόνον μπορεί και μιλά αλλά καπνίζει μαριχουάνα, ξημεροβραδιάζεται σε πάρτι ακολασίας και μιλά τόσο άσχημα που αν τον άκουγε ο Μαρκήσιος ντε Σαντ θα κοκκίνιζε. Το μόνο που ο κούκλος σίγουρα καταφέρνει είναι να φέρνει διαρκώς τον ιδιοκτήτη του σε δύσκολη θέση. Ο Γουόλμπεργκ κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά του, την υποψήφια γυναίκα του (Μίλα Κούνις), με μια λέξη τη ζωή του. Κι όλα αυτά γιατί δεν μπορεί να ξεκολλήσει από τον αρκούδο του.

Εντάξει, θα συμφωνήσω ότι υπάρχουν σημεία που το σκας το γελάκι, ιδίως σε ό,τι έχει να κάνει με την αλητεία του Τεντ, αλλά για βάστα ένα λεπτό, πόσο αλήθεια μπορεί να αντέξει κανείς αυτού του είδους το χιούμορ; Επί δύο ώρες; Αδύνατον! Οσο αγνές και αν ήταν οι προθέσεις του σκηνοθέτη Σεθ Μακ Φάρλεϊν να υποστηρίξει ότι είναι προτιμότερο να μη χάνουμε ποτέ την παιδικότητα και αθωότητά μας, η ταινία του θα έπρεπε να έχει τη διάρκεια μιας μικρού και όχι μεγάλου μήκους.

Αίθουσες: ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ - ODEON STARCITY - VILLAGE MALL - VILLAGE ΡΕΝΤΗ - VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ - ΒΑΡΚΙΖΑ - ΡΙΒΙΕΡΑ - ΦΙΛΙΠ Ν.ΣΜΥΡΝΗ - ΓΑΛΑΤΣΙ - ΑΙΓΛΗ ΣΑΡΩΝΙΔΑ - ΑΝΕΣΙΣ, ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ - VILLAGE MED COSMOS

Επαναπροβάλλεται αποκλειστικά στον ΖΕΦΥΡΟ το ερωτικό μελόδραμα του Ροζέ Βαντίμ «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα» («Et Dieu... créa la femme», Γαλλία, 1956) με τους Μπριζίτ Μπαρντό, Κουρτ Γιούργκενς και Ζαν Λουί Τρεντινιάν.