Hellenic Business

του Μιχάλη Προυκάκη

Έχουν περάσει εβδομήντα χρόνια από την ιστορική αυτή ρήση του Ουίνστον Τσώρτσιλ, και ολόγυρά μας ολοένα και λιγότερα πράγματα στην κοινωνία έχουν μείνει όρθια για να μας τη θυμίζουν. Το κράτος έχει παραλύσει κι ο ευρισκόμενος στα όρια της ένδειας λαός μας, για ακόμα μία φορά, απέδειξε την παντελή ανωριμότητά του, ψηφίζοντας σε ποσοστό 40% κάποια κομματικά μορφώματα που του υποσχέθηκαν πράγματα εντελώς ανεδαφικά ή καταστροφικά. Κι όμως, την ώρα που όλα στο περιβάλλον μας δείχνουν βαλτωμένα, κάποια θαρραλέα παλληκάρια, από την Πολωνία, μας στέλνουν το μήνυμα πως όταν έχεις σχέδιο βρίσκεις τον τρόπο να μεγαλουργήσεις.

Συμφωνώ πως το ποδόσφαιρο που παίζει η ομάδα του Σάντος, όπως κι εκείνο της ομάδας του Ρεχάγκελ το 2004, απέχει παρασάγγας από αυτό που θα επιθυμούσε να θαυμάσει στο χορτάρι ο ουδέτερος φίλαθλος. Όμως, αυτό το ποδόσφαιρο δεν απαγορεύεται από τους κανονισμούς και δεδομένης της προφανούς υστέρησης ταλέντου των παικτών μας, εν συγκρίσει μ' εκείνο των αντιπάλων μας, δείχνει ως η μοναδική συνταγή με την οποία μπορούμε να σταθούμε επάξια απέναντί τους. Κάπως έτσι έγινε το θαύμα της Πορτογαλίας, κάπως έτσι κερδίσαμε το Σάββατο τους Ρώσους, κάπως έτσι ελπίζουμε να επαναλάβουμε την έκπληξη απέναντι στη Γερμανία.

Μιλώντας για Γερμανία, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας σε ποια ποδοσφαιρική υπερδύναμη αναφερόμαστε. Είναι η δεύτερη πιο επιτυχημένη ιστορικά εθνική ομάδα του πλανήτη, με τρεις κατακτήσεις Παγκοσμίου Κυπέλλου (έχει επίσης καταταγεί από τέσσερις φορές δεύτερη και τρίτη) και ισάριθμες Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Οι σύλλογοί της έχουν μαζέψει καμιά δεκαπενταριά ευρωπαϊκά τρόπαια και οι ποδοσφαιριστές που απαρτίζουν την εθνική τους ομάδα αμείβονται περίπου δεκαπλάσια από τους δικούς μας. Το μπάτζετ μόνο της Μπάγερν Μονάχου υπερβαίνει έξι με επτά φορές το συνολικό προϋπολογισμό όλων των ομάδων της ελληνικής Superleague. Πού πάμε λοιπόν ξεβράκωτοι στ’ αγγούρια;

Δε χρειάζεται να είναι κανείς φιλόσοφος  για να αντιληφθεί ότι τυχόν πρόκριση της εθνικής μας ομάδας στα ημιτελικά του Euro θα ισοδυναμεί με το όγδοο θαύμα! Να σημειώσουμε εδώ πως στα διάφορα ευαγή στοιχηματικά ιδρύματα, η πρόκριση της Γερμανίας πληρώνει 1.15 και αυτή της Ελλάδας 6.80. Αυτό σημαίνει πως εάν ρισκάρεις δέκα ευρώ σε τυχόν πρόκριση των Γερμανών μπορείς να κερδίσεις… ενάμισι ευρώ, ενώ, αν ποντάρεις στους δικούς μας και έρθει η έκπληξη, κερδίζεις 58 ευρώ! Επιπλέον, η Γερμανία αυτή τη στιγμή θεωρείται στοιχηματικά ως το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου. Όμως, κανείς δε μπορεί να στερήσει από όσους αγωνιστούν στο ματς του Γκντανσκ, τις όποιες πιθανότητες έχουν στο όνειρο. Κι αυτή ακριβώς είναι η μαγεία του αθλητισμού.

Η αθλητική μας ιστορία είναι  γεμάτη από παραδείγματα ελληνικών  θριάμβων. Εκτός του (απίστευτου) έπους της Πορτογαλίας, η χώρα έγινε υπερήφανη πολλάκις από το μπάσκετ (με αποκορύφωμα το μυθικό 101-95 επί των Η.Π.Α. στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2006), έχοντας στεφθεί δις Πρωταθλήτρια Ευρώπης, ενώ είναι η εν ενεργεία Παγκόσμια Πρωταθλήτρια (και δις στη σειρά δευτεραθλήτρια Ευρώπης) στο πόλο γυναικών! Χώρια οι επιτυχίες στο βόλλεϋ, στο πόλο ανδρών και τις αναρίθμητες ατομικές διακρίσεις σε πλήθος άλλων αθλημάτων. Τέλος, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στα τριάντα τρία (!!!) ευρωπαϊκά και παγκόσμια τρόπαια που έχουν κατά καιρούς κατακτήσει οι ελληνικοί σύλλογοι, από τον θρίαμβο της ΑΕΚ το 1968 στο μπάσκετ, μέχρι το πιο πρόσφατο κύπελλο του (παντελώς άγνωστου στους πολλούς) Διομήδη Άργους στο χάντμπολ!

Οι διακρίσεις των δικών μας  ανθρώπων, όταν περνούν τα στενά σύνορα του μικροκόσμου μας, είναι πάμπολλες και εκτείνονται σε όλο το φάσμα  του επιστημονικού και κοινωνικού γίγνεσθαι, από τον πιο ευτελή τομέα της ζωής μας (π.χ. η νίκη της Έλενας Παπαρίζου στη Eurovision), μέχρι τον πιο εξειδικευμένο και πολυσύνθετο (όπως τα Νόμπελ του Γιώργου Σεφέρη, του Οδυσσέα Ελύτη και του Κύπριου Χριστόφορου Πισσαρίδη). Όλα αυτά, μας αφήνουν μία γλυκόπικρη γεύση στο στόμα όταν τα συγκρίνουμε με το σαθρό και αποκρουστικό συνονθύλευμα των πολιτικών μας ηγετών. Όμως αυτό είναι ένα τεράστιο ζήτημα, που ξεφεύγει από το σκοπό της παρούσας τοποθέτησης μου, στην κεντρική ιδέα της οποίας επιστρέφω ευθύς αμέσως.

Ό,τι και να γίνει το βράδυ της  Παρασκευής στην Πολωνία, οι ποδοσφαιριστές μας θα έχουν κάνει το καθήκον τους και με το παραπάνω. Κανείς σώφρων δεν έχει την απαίτηση απ’ αυτούς να αποκλείσουν τη Γερμανία και αυτό σίγουρα, θα τους αφαιρέσει το οποιοδήποτε  άγχος που πιθανώς να αισθάνονταν, απόρροια της κρισιμότητας του αγώνα. Δεδομένης της πολιτικοοικονομικής  συγκυρίας και της παρουσίας  στις εξέδρες του σταδίου της  Γερμανίδας καγκελαρίου, οι διεθνείς μας έχουν τη μοναδική ευκαιρία να αποδείξουν σε όλη την υφήλιο πως πολλές φορές η καρδιά δεν υποκαθίσταται ούτε από το ταλέντο, ούτε από τα μπάτζετ. Αρκεί να θυμηθούν τα λόγια του μεγάλου Τσώρτσιλ. Και τότε, όλα μπορεί να συμβούν…

Υ.Γ. Δεν υπάρχει καλύτερη απάντηση για τους θιασώτες του απομονωτισμού  και της εσωστρέφειας, από την  παρουσία στον ελληνικό πάγκο το  Πορτογάλου Φερνάντο Σάντος -όπως άλλωστε και του Ότο Ρεχάγκελ το 2004. Αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο πως δεν πρέπει εκ προοιμίου  να απορρίπτουμε την οποιαδήποτε  βοήθεια από το εξωτερικό, σε τομείς όπως η προπονητική (και η δημόσια  διοίκηση, θα προσέθετα με σθένος) όπου υστερούμε ως λαός. Το αποτέλεσμα, μπορεί και να μας εκπλήξει θετικά.