Hellenic Business

του Ηλία Καραβόλια

Μόλις διαμορφώθηκε το εκλογικό αποτέλεσμα, διάβασα σε ένα site οικονομικής ειδησεογραφίας ένα άρθρο που έγραφε: "Η οικονομία και η πορεία της, όπως αυτή είχε δρομολογηθεί με τις μνημονιακές «συνταγές», βρίσκεται κυριολεκτικά στον αέρα. Το κλίμα είναι ιδιαίτερα βαρύ για την Ελλάδα στην Ουάσιγκτον (ΔΝΤ ), στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο, όπου προσπαθούν να κάνουν μια πρώτη εκτίμηση της κατάστασης, έχοντας όμως σαν δεδομένο ότι τίποτα δεν είναι όπως χθες. Αν δεν υπάρξει κυβερνητικό σχήμα «συνέχειας», φιλοευρωπαϊκής κατεύθυνσης, βρίσκονται στον αέρα η δόση των 29 δισεκατομμυρίων ευρώ, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και τα νέα 25 δισεκατομμύρια που επρόκειτο να εκταμιευτούν, οι διαρθρωτικές αλλαγές που η χώρα έχει υπογράψει και δεσμευτεί αντλώντας δάνεια, το Χρηματιστήριο, όπου οι ρευστοποιήσεις μετοχών είναι πολύ πιθανό να οδηγήσουν το γενικό δείκτη τιμών προς τις 500 μονάδες".

Και καταλήγει ο αρθρογράφος: "Ως το τέλος του μήνα ή το αργότερο έως τις αρχές Ιουνίου, θα έπρεπε, βάσει μνημονίου, η νέα κυβέρνηση να ανακοινώσει μέτρα ύψους 11,5 δις ευρώ, που αντιστοιχούν στο 5,5% του ΑΕΠ, για τη διετία 2013 – 2014".

Αναρωτιέμαι γιατί αυτά δεν φοβίζουν όσους  ψήφισαν  κόμματα που είναι ενάντια στην ‘μνημονιακή’ πολιτική  και είναι περίπου το 75% των συμμετεχόντων στις χθεσινές εκλογές. Γιατί άραγε δεν αφορούν στο 40 % των Ελλήνων ψηφοφόρων που απείχε από τις χθεσινές εκλογές.

Και φυσικά υπάρχουν και άλλοι, που υποτίθεται ότι αγνοούν τα παραπάνω (ανήκουν στο 18% που ψήφισε κόμματα που δεν μπήκαν στο κοινοβούλιο). Δηλαδή, σχεδόν 4 εκατομμύρια Έλληνες καταστρέφουν οι ίδιοι την οικονομία και την χώρα -κατά πολλούς, όχι μόνον κατά τον εν λόγω αρθρογράφο…

Διαφωνώ ριζικά και θεωρώ ότι απαιτείται να σεβαστούμε την στροφή της κοινωνίας, διότι αυτή δεν είναι μόνο από αγανάκτηση, θυμό και απόγνωση. Ο σκόπιμος διλημματικός χαρακτήρας από τον δικομματισμό, πριν τις εκλογές, σε ευρωπαϊκά και μη κόμματα, απέτυχε παταγωδώς.

Μπορεί οι Financial Times και το Reuters να αποκαλούν Ακροαριστερά τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο Τσίπρας και τα στελέχη του, ποτέ δεν έθεσαν θέμα εξόδου από την ευρωζώνη ( ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς).

Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έθεσε το ‘ανορθολογικό’ θέμα ανατροπής του μνημονίου και ανακοπής της λιτότητας. Το ίδιο ζήτησε και η Δημοκρατική Αριστερά , ενώ οι Ανεξάρτητοι Έλληνες θέλουν την χώρα εντός Ευρώπης αλλά χωρίς να χάσουμε την εθνική μας κυριαρχία από το γερμανικό διευθυντήριο( ΣΗΜ: η Χρυσή Αυγή φυσικά, δεν επιθυμεί κανέναν άλλο λαό να ‘υπάρχει’,παρά μόνον ο δικός μας…).

Απαιτείται σεβασμός στις επιλογές των ψηφοφόρων, κυρίως αυτών που έδωσαν την δεύτερη θέση στον ΣΥΡΙΖΑ και άφησαν εκτός βουλής τις φιλελεύθερες κομματικές φωνές. Να αναλογιστούμε γιατί ο κόσμος δεν ακούει πλέον  την ιδεολογία της ελεύθερης αγοράς και την ορθολογική πολεμική στον κρατισμό και το υπερτροφικό δημόσιο. Να κατανοήσουμε γιατί ο Τσίπρας, που έθεσε έξυπνα το πρόταγμα αριστερής εναλλακτικής διακυβέρνησης , κέρδισε κυρίως την παραδοσιακή βάση του ΠΑΣΟΚ – και όχι μόνο- που υπέστη δύο χρόνια τώρα, την εξοντωτική πολιτική λιτότητας.

Δεν συζητάμε καθόλου για την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που κυβέρνησαν τον τόπο εδώ και 38 χρόνια, δεν κατάφεραν να μειώσουν το σπάταλο κράτος και το δημόσιο χρέος , και προσωπικά πιστεύω ότι έκλεισαν τον κύκλο τους στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα.

Τα εκβιαστικά διλήμματα από ΕΕ και ΔΝΤ για την επόμενη δόση της δανειακής σύμβασης και την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη, δεν πρέπει να τρομάξουν την κοινωνία και την προσπάθεια για συγκρότηση κυβέρνησης οικουμενικού χαρακτήρα ή τουλάχιστον ευρείας συναίνεσης.

Τα περί σταθερότητας που απαιτούν οι αγορές , οι επενδυτές, οι πιστωτές μας είναι σωστά και επιβεβλημένα. Αλλά πολιτική σταθερότητα δεν σημαίνει εμμονή στον λάθος δρόμο μιας οικονομίας και της κοινωνίας της. Και αυτό η κοινωνία το γνωρίζει, το ζει, το εξέφρασε στις κάλπες.

Απαιτείται να αλλάξουμε την ρότα που πήρε το καράβι, έστω και αν δεν μας αρέσει το νέο πλήρωμα και οι καπετάνιοι του. Απαιτείται η όποια νέα κυβέρνηση να ξεκινήσει  ουσιαστική προσπάθεια σύμπνοιας με τις υπόλοιπες κυβερνήσεις του ευρωπαϊκού Νότου. Αν θεωρήσουμε τον νέο Γάλλο πρόεδρο σύμμαχο, τότε στόχος πρέπει να είναι το πώς θα  αλλάξει η σκληρή πολιτική λιτότητας που επιβάλλει η Γερμανία στις κοινωνίες ανέργων και ύφεσης, όπως η δική μας.

Εκεί είναι το πρόβλημα, όσο και αν εμείς εθιστήκαμε να το βλέπουμε πρώτα ελληνικό και μετά ευρωπαϊκό. Και αυτό έξυπνα έλεγε συχνά ο Τσίπρας, προτάσσοντας στο τέλος της προεκλογικής περιόδου και την προοπτική αριστερής κυβέρνησης, ξέροντας εκ του ασφαλούς ότι αυτή δεν θα γινότανε ποτέ.

Αλλά σίγουρα δεν τρόμαξε τους ψηφοφόρους, μάλλον τους παρακίνησε να ψάξουν την εναλλακτική οδό για την χώρα…