Hellenic Business

του Μιχάλη Προυκάκη

Όποιος έχει ακόμα σώας τας φρένας σ' αυτό τον τόπο, μετά από τα μύρια όσα έχει περάσει, ελπίζει τουλάχιστον η 7η Μαΐου να βρει τη χώρα με μία ισχυρή κυβέρνηση, για να αποφευχθούν φαινόμενα διάλυσης. Εύλογα, οι ελπίδες στρέφονται στον Αντώνη Σαμαρά -τον διαφαινόμενο νικητή των επερχομένων εκλογών. Πόσο ρεαλιστικές είναι όμως αυτές οι ελπίδες του μέσου ψηφοφόρου από την πρωθυπουργοποίηση του Μεσσήνιου πολιτικού;

Όσοι έχουν παρακολουθήσει την περυσινή μου αρθρογραφία στο www.moneygate.gr, θα έχουν διαπιστώσει τη βαθιά απέχθεια που τρέφω προς το συγκεκριμένο πρόσωπο, απέχθεια που τεκμηριώνεται πλήρως τόσο από τη -λιγοστή, είναι αλήθεια- προσωπική μου εμπειρία μαζί του όσο κι από τη στενή παρακολούθηση της εξόχως ενδιαφέρουσας και γεμάτης ανατροπές πολιτικής του σταδιοδρομίας. Πρόκειται πιθανότατα για τον πολιτικό που άλλαξε προσανατολισμό τις περισσότερες φορές από κάθε έναν εκ των πρωταγωνιστών της μεταπολίτευσης.

Για να θυμηθούν οι παλαιότεροι και να πληροφορηθούν οι νέοι τα πεπραγμένα του Αντώνη Σαμαρά, θα επιδιώξω μία σύντομη καταγραφή τής μέχρι τώρα πορείας του στον πολιτικό χώρο. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που δεν έχει δουλέψει ούτε μία ημέρα στη ζωή του. Αν ανατρέξετε στις λίστες που κατεβάζει η Νέα Δημοκρατία στις εκλογικές περιφέρειες, θα διαπιστώσετε πως, μετά το όνομα του εκάστοτε υποψηφίου, αναγράφεται σαφώς η επαγγελματική του ιδιότητα. Μετά το όνομα του κ. Σαμαρά, υπάρχει μόνο ο προσδιορισμός «Πρόεδρος Ν.Δ.». Αν μη τι άλλο, πρωτότυπο επάγγελμα...

Εκμεταλλευόμενος την αστική παράδοση της οικογενείας του (τυγχάνει εγγονός της Πηνελόπης Δέλτα), εξελίχθηκε γρήγορα σε ανερχόμενο αστέρι της κυβέρνησης Μητσοτάκη (1990-93), όπου και πήρε τα πρώτα υπουργικά γαλόνια στο Εξωτερικών. Μόλις όμως είδε πως οι προσωπικές του φιλοδοξίες έρχονταν σε αντίθεση με την ετοιμόρροπη κυβέρνηση των 151 βουλευτών (και αναγνωρίζοντας πως στη ΝΔ υπήρχαν πολλές σοβαρότερες από τον ίδιο εναλλακτικές υποψηφιότητες για τη διαδοχή του Κώστα Μητσοτάκη), φρόντισε να ασπαστεί τη λαϊκιστική - εθνικιστική κρατούσα άποψη, να αποστασιοποιηθεί από την επίσημη θέση του πρωθυπουργού γύρω από το «Μακεδονικό» ζήτημα, να ρίξει την κυβέρνηση μέσω του φαντομά (και προσφάτως επανακάμψαντα με πρωτοβουλία Σαμαρά στο προσκήνιο) Γιώργου Συμπιλίδη, να ιδρύσει τον δικό του πολιτικό φορέα και εν συνεχεία να συμπράξει με το ΠΑΣΟΚ στο θέμα της εκλογής Κωστή Στεφανόπολου στην Προεδρία της Δημοκρατίας, εξασφαλίζοντας ουσιαστικά την απρόσκοπτη διακυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, με τα γνωστά επακόλουθα για τη χώρα. Το αποτέλεσμα είναι πως, σήμερα, είκοσι χρόνια μετά την ανεξαρτητοποίηση της πΓΔΜ, η Ελλάδα έχει φτάσει στο θλιβερό σημείο να επιθυμεί -και να μην επιτυγχάνει- λύσεις που τότε ήταν, πάνω απ’ όλα, διπλωματικά εφικτές.

Ως πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, ακολούθησε πιστά τη δημαγωγική πεπατημένη της πρώιμης πολιτικής του καριέρας, ευαγγελιζόμενος οτιδήποτε του κατέβαινε στο μυαλό (π.χ. μηδενισμός του ελλείμματος στο 1% του ΑΕΠ σε έναν χρόνο, όπως υποστήριξε ανέξοδα στο «Ζάππειο 1»), αδιαφορώντας αν η αντιμνημονιακή του στάση δυσχέραινε την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και τον καθιστούσε περίγελο των Ευρωπαίων, ακόμα κι εκείνων του Λαϊκού Κόμματος, οι οποίοι τον υποχρέωσαν σε δηλώσεις και επιστολές μεταμέλειας για να τον αφήσουν να συγκυβερνήσει με τις ευλογίες τους. Η δε πρόφασή του, πως συμφώνησε με το δεύτερο δανειακό πρόγραμμα γιατί αυτό συνοδευόταν από το PSI, αποτελεί προφάσεις εν αμαρτίαις. Για να πετύχει τον αντικειμενικό του στόχο, που ήταν ο εκβιασμός της προκήρυξης εκλογών μπας και επιτέλους γίνει πρωθυπουργός, θα έβρισκε επιχειρήματα υπέρ οποιασδήποτε συνεργασίας, ακόμα και με το ΚΚΕ!

Και -εν κατακλείδι- ερωτώ τους επίδοξους ψηφοφόρους του: Εμπιστεύεστε για την αναδιάρθρωση του σπάταλου, πελατοκεντρικού Δημοσίου εκείνον που, ως Υπουργός Πολιτισμού, όταν άνοιγε το Μουσείο της Ακρόπολης, το γέμισε με ψηφοφόρους της Μεσσηνίας; Εγώ πάντως με τίποτα!

Ασχέτως βέβαια με το τι πιστεύω εγώ για τον τελευταίο παλαιοκομματικό δεινόσαυρο που βασιλεύει ακόμα, οι δημοσκοπήσεις εκτιμούν πως τη Δευτέρα ο Αντώνης Σαμαράς θα κληθεί να κυβερνήσει (συνεργαζόμενος) τη χώρα. Το αν θα τα καταφέρει, μένει να το δούμε...

Υ.Γ. Ο εκβιασμός των ψηφοφόρων για συνεχείς άκαρπες εκλογικές αναμετρήσεις στην περίπτωση που δεν επιτευχθεί (το όγδοο θαύμα, ήτοι) η αυτοδυναμία της Ν.Δ., αποτελεί άλλη μία απόδειξη για το ποιόν του ανδρός. Περαστικά μας...