Hellenic Business

του Ηλία Καραβόλια

Εδώ και μήνες το κομβικό σημείο της αντίθεσης των μεγαλομετόχων των ελληνικών τραπεζών με την ελληνική κυβέρνηση και την Τρόικα είναι το θέμα της "κρατικοποίησής" τους (είτε απ’ το ΤΧΣ - Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, όπως φαίνεται, είτε από τους ευρωπαικούς μηχανισμούς διάσωσης- EFSF/ΕSM).

Δεν απορεί κανείς φυσικά γιατί τα μέσα ενημέρωσης δεν ασχολούνται με το θέμα, το οποίο δεν βρίσκεται ποτέ στην πρώτη γραμμή της καθεστωτικής δημοσιότητας. Είναι προφανές το γιατί: αρκετοί μέτοχοι τραπεζών είναι και ιδιοκτήτες των ΜΜΕ…

Και φυσικά σιωπούν και τα κόμματα, ειδικά τώρα τώρα που έρχονται εκλογές. Διότι, αν τελικά στο ελληνικό ΤΧΣ μετέχουν και τροϊκανοί εκπρόσωποι, δεν αποκλείεται να αποκαλυφθούν πολλά "βρώμικα μυστικά" στην υπόγεια σχέση τραπεζών - κομμάτων - ΜΜΕ- μεγαλοκατασκευαστών...

Η αλλαγή ιδιοκτησίας, η "κρατικοποίηση" (ή καλύτερα η "ευρω-κρατικοποίηση") των ελληνικών τραπεζών είναι ένα πάρα πολύ σοβαρό ζήτημα για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας. Σχεδόν οι περισσότεροι επικεντρώνονται στο σήμερα: αν δηλαδή θα καλύψουν την ελάχιστη συμμετοχή τού 10% των ανακεφαλαιοποιήσεων οι παλαιοί μέτοχοι και αν θα τους δοθούν ισχυρά κίνητρα, ώστε να ανακτήσουν στο μέλλον τις μετοχές τους.

Όμως τα νούμερα του μέλλοντος είναι πάντα αβέβαια και οι τραπεζίτες το ξέρουν: αν σήμερα οι τράπεζες χρειαστούν 20-25 δισ. ευρώ συν τα 4,4 δισ. ευρώ των προνομιούχων μετοχών, και αν τελικά οι παλαιοί μέτοχοι συμμετάσχουν στις αυξήσεις κεφαλαίου με το ελάχιστο 10% (2,5 δισ. ευρώ) αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι θα ξαναέλθουν οι μετοχές στα χέρια τους! Πού θα βρουν μετά από λίγα χρόνια 25 δισ. ώστε να πάρουν πίσω τις τράπεζές τους; Και αν υποθέσουμε ότι τα βρουν, άραγε θα συμφέρει τότε να ξαναμπούν στο τραπεζικό παιχνίδι μιας αβέβαιης προς ανάκαμψη ελληνικής οικονομίας; Ήδη, στο παρασκήνιο μαίνεται μια κόντρα: οι τράπεζες ζητούν 7 warrants (δικαιώματα επαναγοράς - μετατρέψιμες αξίες) ανά εξασκούμενη μετοχή στις αυξήσεις κεφαλαίου, ενώ η Τρόικα πιέζει να δοθούν 3 ή 4 ανά μετοχή!

Τέλος, ας μην ξεχνάμε τα "ασημικά" στους ισολογισμούς των ελληνικών τραπεζών: τις θυγατρικές εκτός συνόρων. Αυτές είναι που αποτέλεσαν την σπονδυλική στήλη της γεωπολιτικής αναβάθμισης του ελληνικού κράτους, της Ισχυρής Ελλάδας στα τέλη της δεκαετίας του '90, και πήρε χαρακτήρα ιμπεριαλιστικής εθνικής πολιτικής, με την είσοδο της χώρας στην Ευρωζώνη.

Όλα αυτά μοιάζουν να χάνονται για τους βασικούς μετόχους των ελληνικών πιστωτικών ιδρυμάτων, που, εκτός τα χρέη της ελληνικής κοινωνίας, βλέπουν να σκάει στα χέρια τους και μεγάλο μέρος του εθνικού χρέους. Όπως είπε κάποτε και ο πρώην πρωθυπουργός Σημίτης, ερωτηθείς αν για την κατάρρευση του χρηματιστηρίου, αρχές του 2000, ευθύνονται το κράτος και οι τράπεζες: Φταίνε κυρίως οι… πολίτες! Και κατέληξε: Ας πρόσεχαν…