Hellenic Business

Όπως πάμπολλα επαγγέλματα, έτσι και κάποιες έννοιες και αξίες τείνουν στην εποχή μας να εξαφανιστούν. Για παράδειγμα το επάγγελμα του γανωτή, του πεταλωτή ή του τσαγκάρη. Δύσκολα πλέον τους συναντάς, κι ακόμη δυσκολότερα αποφασίζεις να τους ψάξεις...

Έτσι και με τις λέξεις. Πόσες από αυτές δεν έχουν χάσει το εννοιολογικό τους φορτίο, πόσες δεν έχουν γκρεμιστεί από το βάθρο της συνειδησιακής μας ιεράρχησης και απλώς δεν σημαίνουν πια τίποτα σε κανέναν;

Θα σταθώ μόνο σε μία από αυτές. Την λέξη θυσία. Μια λέξη ορφανή περιεχομένου και ενδιαφέροντος, επειδή ακριβώς η εποχή μας, καταρρακωμένη όπως είναι και ενδεής, δεν γνωρίζει την έννοια του συλλογικού συμφέροντος.

Όποτε μια εργασιακή τάξη απεργεί, ορθώνεται παρέκει η αντίδραση πολλών άλλων που οδύρονται για την καταστροφή τους. Χειρόφρενο τα ταξί, κραυγή διαμαρτυρίας από τους ξενοδόχους και τους τουριστικούς πράκτορες. Απεργία οι φορτηγατζήδες – μεταφορείς, ωρύονται οι έμποροι και οι καλλιεργητές. Λουκέτο στα βενζινάδικα, βλαστήμιες από τους απανταχού οδηγούς.

Τώρα που έδεσαν στον κάβο τα πλοία, με τους ναυτεργάτες να διεκδικούν τα δίκια τους, οι αγρότες αγωνιούν για την καταστροφή των ευαίσθητων προϊόντων τους. Κατανοητό κι απολύτως δεκτό. Να θυμίσω μόνο πως κανείς δεν κατεβαίνει σε απεργία από χόμπι ή καλή διάθεση. Η ανάγκη τον σπρώχνει τον απεργό, όχι το βίτσιο. Όλοι θα στερηθούν τα ευαίσθητα προϊόντα που τυχόν θα καταστραφούν εξαιτίας της απεργίας των ναυτεργατών. Αυτή είναι η θυσία των λίγων στο όφελος των πολλών.

Γιατί, πάνω απ’ όλα, το πιο ευαίσθητο προϊόν είναι ο άνθρωπος και ο μόχθος του, η εργασία, που χρόνια τώρα αλλοιώνεται λόγω της διαρκούς και αδιάλειπτης απεργίας ενός νοσηρού και εχθρικού προς τους πολίτες του κράτους.

Πάνος Γιαννάκαινας