Hellenic Business

Στην Ελλάδα έχει σχηματιστεί η λανθασμένη αντίληψη ότι τα γερμανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης πληροφορούν μονόπλευρα και κυρίως επίμονα αρνητικά για τα ελληνικά πράγματα. Αυτές είναι οι μακροπρόθεσμες συνέπειες μερικών προκλητικών τίτλων και άρθρων στον λαϊκό Τύπο και τα εύπεπτα περιοδικά της Γερμανίας, που καταγράφηκαν προφανώς ανεξίτηλα στην ελληνική μνήμη. Κι έτσι αγνοείται το μεγάλο ρεύμα της υπεύθυνης δημοσιογραφικής κάλυψης που πασχίζει -και εν πολλοίς καταφέρνει- εδώ και πάνω από δύο χρόνια να ερμηνεύσει τα ελληνικά... ανερμήνευτα.

Όχι, οι γερμανικές εφημερίδες δεν γράφουν μόνο για τα κακώς κείμενα της ελληνικής πολιτικής και της ελληνικής δημόσιας διοίκησης.

Σοκ σεροτονίνης

Ένα τελευταίο παράδειγμα, το άρθρο με τίτλο «Ζεστασιά στη φουφού της κρίσης» που δημοσιεύθηκε στη Süddeutsche Zeitung του Μονάχου και που υπογράφει ο Alex Rühle, από τα πιο ικανά και νεώτερα στελέχη της μεγάλης αυτής εφημερίδας. Θέμα του, η κοινωνική αλληλεγγύη στην Ελλάδα της κρίσης.

Ένα απόσπασμα: «Στην Ελλάδα επικρατεί ένα κλίμα που σε μπερδεύει. Περιμένει να συναντήσει κανείς ανθρώπους που έχουν συμβιβαστεί με μια επερχόμενη καταστροφή και αναπόφευκτη εξαθλίωση. Ανθρώπους με απλωμένα χέρια να δείχνουν τον αναπότρεπτο όλεθρο και να λένε ανασηκώνοντας του ώμους: Τι να κάνουμε; Αντί γι’ αυτό όμως δημιουργείται στον επισκέπτη η αντίθετη εντύπωση, ότι εδώ αντί για άφεση οι τελευταίοι μήνες μέλλον προκάλεσαν στον κόσμο ένα σοκ σεροτονίνης. Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν δεν άκουγε κανείς τόσο συχνά για την αλληλεγγύη που αφυπνίστηκε. Για φιλίες που ζωντάνεψαν και για τη σημασία της οικογένειας. Για τις ξεχασμένες αξίες και για την κουλτούρα που είχε παραμεληθεί».

Ο Γερμανός δημοσιογράφος δεν παρασύρεται από κάποια ρομαντική πρόσληψη της κρίσης, αναφέρεται ρητά στις αυτοκτονίες, στους μαθητές που εγκαταλείπουν το σχολείο, στα παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα στα νηπιαγωγεία, στα συσσίτια, στην κατάρρευση του συστήματος υγείας, στους νέους που επιστρέφουν στην οικογενειακή εστία και τα παλιά, μικρά πια γι’ αυτούς, παιδικά δωμάτια.

Παροδική κατάσταση;

Αναφέρεται όμως ρητά και στην πρωτοβουλία εθελοντών και εταιρειών εστίασης «Μπορούμε» για τους άστεγους που πεινάνε, τα χωριά της Εύβοιας και της Αργολίδας που επιστρέφουν στην αυτάρκεια, την παράλληλη οικονομία που κινείται χωρίς χρήμα σε νέες μορφές ανταλλακτικού εμπορίου, το κίνημα της φθηνής πατάτας που ξεκίνησε από την Κατερίνη και εξαπλώθηκε...

Η κατακλείδα του Alex Rühle: «Μόνο να ελπίζει μπορεί κανείς ότι η κρίση δεν θα φάει τα σωθικά της ελληνικής κοινωνίας. Ότι θα παραμείνει μια κρίση, δηλαδή μια παροδική κατάσταση ανάγκης».

Και η δική μας κατακλείδα: Ο Γερμανός αναγνώστης ξέρει πια σχεδόν τα πάντα για εμάς. Αλλά εμείς τι ξέρουμε γι’ αυτόν από τα δικά μας μέσα μαζικής ενημέρωσης;