Hellenic Business

Όχι ότι ποτέ μού άρεσαν τα τραγούδια του. Και την φωνή του την βρίσκω αρκετά στερημένη. Μα δεν εξετάζουμε εδώ τον καλλιτέχνη αλλά τον άνθρωπο. Και ο άνθρωπος είναι η στάση ζωής του.

Με πιάνουν τα πικρόγελα όταν διαβάζω άρθρα συμπαράστασης από μυαλά φωτεινά -όπως μέχρι πρότινος πίστευα. Μυαλά που πιάνουν την πένα για να καταδικάσουν την λαϊκή οργή, όπως αυτή εκφράστηκε στην χθεσινή ιλαρο-συναυλία του μίστερ "παραπονεμένα λόγια".

Διότι, Γιώργο μου, παραπονεμένα λόγια σου έσουραν και οι αγανακτισμένοι παρευρισκόμενοι χθες το βράδυ. Παιδιά ίσαμε τον Θεό, σαν κυπαρίσσια, που λύγισαν και στήθηκαν στον τοίχο, όπως το λες σε άλλο σου άσμα ασμάτων!

Δεν ήταν η γυναίκα σου και το "ναι σε όλα" της, μήτε και τα γυρίσματά σου με τις εφορίες για 'κείνα τα ψωρό 100 εκατομμύρια δραχμόπουλα που είχαν ακουστεί πριν κανα δυο τρία χρονάκια. Ήταν η στάση ζωής σου που πλήγωσε και ερέθισε τους χθεσινοβραδινούς αγανακτισμένους. Όταν οι Rolling Stones τραγουδούσαν το New Revolution, το Street Fightining Man και το Paint it Black, ήταν ακόμη ξεβράκωτοι και το στόμα τους βρομούσε πείνα, αλκοόλ και τσιγαριλίκι...

Χαμήλωσε λίγο, αλλιώς θα γκρεμιστείς ολόκληρος. Θα σου θυμίσω μονάχα πως κοτζάμ Λένιν καταβαραθρώθηκε στην Μόσχα πριν λίγο καιρό. Μετά ήρθε η σειρά του Μαρξ. Στο Βερολίνο έθαψαν άγαλμα του Λένιν 19 μέτρων! Εσένα ποιος σε ξέρει; Που στέκεις ατάραχος σαν άγαλαμα ζωντανό!

Τα αγάλματα έχουν αυτό το κακό, Γιώργη μου: Θρυμματίζονται...

Πάνος Γιαννάκαινας