Hellenic Business

Και καθώς άπαντες οι παρατρεχάμενοι την πολιτική εξουσία προσπαθούν να προσανατολίσουν την λαϊκή οργή στους Ευρωπαίους και τους προεξάρχοντες των συνδικαλιστικών μας οργάνων, έρχεται και επίσημα η μαντάμ του ΔΝΤ να τους ξεμπροστιάσει δηλώνοντας το απλούστατο: Δεν τους ενδιαφέρουν -λέει- τα διαδραματιζόμενα στον ιδιωτικό τομέα, παρά μόνον τα της δημοσιονομικής πολιτικής και πρακτικής.

Κατανοητόν κι αποδεκτόν! Πώς άλλως; Σε τι επηρεάζει, άραγε, το δημοσιολειτουργικό κόστος ο μισθός του μπαρμπα-Μήτσου; Άσε που, στην τελική, όσο υψηλότερος είναι τόσο καλύτερα για τον κρατικό κορβανά. Ο λόγος είναι αυτονόητος: Ενισχύοντας την αγοραστική δύναμη των υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα, δεν κάνεις άλλο από το να τους μεταμορφώνεις σε δυναμικούς καταναλωτές, ώστε και η αγορά τονώνεται (εξασφαλίζοντας έτσι τις θέσεις εργασίας όσων εργάζονται σε εταιρείες και λιανομάγαζα) και ο ΦΠΑ ρέει πλουσιοπάροχα στα κρατικά ταμεία.

Επομένως θα πρέπει κάποιος να θεωρεί ότι απευθύνεται σε ηλιθίους, όταν από του... άμβωνος διατείνεται ότι το μισθολογικό κόστος αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξη. Ο ίδιος ο εμπορικός κόσμος χλευάζει τέτοιες αστείες (επιεικώς χαρακτηριζόμενες) δηλώσεις, μιλώντας για κρατική γάγγραινα, φακελάκια και κάθε είδους βλακώδη γραφειοκρατία, νόμους για κατοχικές συνθήκες υπο-εμπορίου και μεσάζοντες αετονύχηδες! Ο επιχειρηματίας στην Ελλάδα δεν κινδυνεύει από τα πενήντα και εκατό παραπανίσια ευρώ στον ήδη κολοβό μισθό του εκάστοτε υπαλληλίσκου -που, σημειωτέον, τις περισσότερες φορές δουλεύει "μαύρα" και για πολύ λιγότερα χρήματα από αυτά που επισήμως διατυμπανίζουν πολιτικοί και κοινωνικοί εταίροι.

Αλλά και στο θέμα των εργατοωρών, η πρόσφατη έρευνα κατέδειξε ότι ούτε το συνολικό εργασιακό χρονικό διάστημα επηρεάζει ποσώς την ανταγωνιστικότητα των σύγχρονων οικονομιών, αν ταυτόχρονα δεν συντρέχουν άλλοι, πιο σημαντικοί και ουσιαστικοί παράγοντες. Για παράδειγμα, η Γερμανία, με περίπου 1.000 ώρες λιγότερες (σε ετήσια βάση) από αυτές της Ελλάδας, και με μισθούς σχεδόν υπερδιπλάσιους των ελληνικών, μπορεί να υπερηφανεύεται για την υποδειγματική της Οικονομία. Αντιθέτως, εμείς παραμένουμε με τον τίτλο του... καθυστερημένου που "σκοτώνεται" στην δουλειά για το τίποτα!

Και μια που αναφέρθηκα σε ανταγωνιστικότητα και εξυγίανση της Οικονομίας, κάθε που ακούω τους κυβερνητικούς και μη φωστήρες να μιλούν για Fast Track και άλλα... εξωγήινα, τα έντερά μου γίνονται πλεξούδα! Ή άσχετοι είναι οι προύχοντες ή καμώνονται τους άσχετους! Αν όλοι αυτοί πιστεύουν ότι, με τόση ανασφάλεια και ανεργία, με τόση αστάθεια και τρέλα στην φορολογική - εισπρακτική πολιτική του μακάβριου ζόμπι που λέγεται "Ελληνικό Κράτος", θα έρθουν επενδυτές να βάλουν "πλάτη"... ε, τότε δεν έχουν τον Θεό τους!

(Έχουν όμως τον Θέο τους, και μέσα στην ξεδιαντροπιά τους πασχίζουν να πείσουν τους πεινασμένους Έλληνες ότι ο εν λόγο "άγιος" λαμβάνει πέντε και όχι εννιά χιλιάδες ευρώπουλα μηνιαίως...)

Πάνος Γιαννάκαινας