Hellenic Business

Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας μιλάει έξω από τα δόντια στο aixmi.gr. Δεν φοράει ψεύτικο χαμόγελο αισιοδοξίας ούτε αναμασά παρηγορητικά λόγια για τους Έλληνες που έχουν γονατίσει από την κρίση. Για τους πολιτικούς έχει «στο στόμα μια φτυσιά» που’ λεγε ο ποιητής. Χλευάζει τον Καραμανλή -«είναι για ροχάλες», τονίζει, αν και δεν τον απορρίπτει εντελώς… Όσο για τον Γιώργο Παπανδρέου… ας το αφήσουμε καλύτερα!

Μόνο η Αριστερά, πιστεύει ότι λέει την αλήθεια και ξεχωρίζει -απ’ τον σωρό της πολιτικής- τον Αλέξη Τσίπρα.

- Και οι άλλοι;

«Όλοι οι άλλοι λένε ψέματα»!

- Σε προηγούμενη συνέντευξη είχατε πει, μεταξύ άλλων πως «είμαστε όλοι σε κατάθλιψη και έχουμε πετάξει λευκή πετσέτα». Μήπως, προτού, μας σήκωσαν, ή σηκώσαμε μόνοι μας το «κόκκινο πανί»;

Κόκκινο πανί εννοείτε, προφανώς, αυτό που σηκώνεται και πάει ο ταύρος καταπάνω… Δεν σήκωσε κανείς κανένα κόκκινο πανί. Αυτή την εντύπωση έχω. Δεν νομίζω να μας υπολογίζει κανείς για να κάνει τέτοια πράγματα. Είμαι πεπεισμένος πια ότι δεν μας φοβάται κανείς. Κανείς. Αυτό είναι το φοβερό. Κανείς από αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις δεν φοβάται τον κόσμο πια. Ειδικά μετά το γεγονός ότι πάνε να βάλουν χέρι στις συλλογικές συμβάσεις και στον ιδιωτικό τομέα, πέθαναν οι βάσεις ολοσχερώς. Eδώ δεν έχουμε να κάνουμε πια με το αν το κράτος δεν έχει λεφτά ή αν έχουμε σωθεί. Παραμύθια της Χαλιμάς. Δεν μπορεί το μοναδικό μέσο που έχει το κράτος, δηλαδή τον κόσμο, να το «χαρατσώνει», να το «κόβει στη μέση», γιατί θέλει να πάρει λεφτά. Καταλαβαίνετε τη σχιζοφρένεια που μας πουλάνε; Δηλαδή δεν έχουμε λεφτά και κόβουμε; Εντάξει, να κόψουμε από το δημόσιο τομέα, το καταλαβαίνω. Κόβουν από τα του οίκου τους. Όταν λέμε περικοπές και μείωση δαπανών σημαίνει ξεκινάμε από τους μισθούς. Δεν ξεκινάμε από τη μείωση των 300 στη Βουλή, γιατί 300 άνθρωποι είναι, δεν είναι και 100.000. Ξεκινάμε, λοιπόν, από τη μείωση το δαπανών. Διώξε τους όλους λοιπόν. (Λέω εγώ τώρα…) Για να μαζέψει το κράτος λεφτά αφού δεν έχει. Από πού να τα μαζέψει τα υπόλοιπα, για πείτε μου; Ποιοι είναι οι άλλοι πόροι για να μαζέψεις λεφτά; Εγώ π.χ. έχω δύο άτομα στη δουλειά μου, τους δίνω από 1.000 ευρώ, και πληρώνω στην εφορία 400 ευρώ. Eκεί έχουμε φτάσει, τους παίρνει κοντά στο 20%. Αν λοιπόν τους δίνω 200 ευρώ το μήνα, το κράτος θα παίρνει το χρόνο 50 ευρώ απ’ τον καθένα. Άρα, από πού θα εισπράξει το κράτος;

Επομένως, δεν τους νοιάζει να εισπράξουν λεφτά. Το πρόβλημά τους είναι να μην έχει ο κόσμος λεφτά. Δεν θέλουν να έχει ο κόσμος λεφτά. Τελεία και παύλα! Θέλουν να μαζέψει πάλι το χρήμα ένα συγκεκριμένο ποσοστό κόσμου. Να μην το έχει όλος ο κόσμος. Ο κόσμος να έχει plasma τηλεόραση, 100 iPod, 100 iPad κ.λπ., τα οποία θα τα πληρώνει -για τα παιδιά του και για τον ίδιο, μια και υπερκαταναλωτισμός λειτουργεί συνέχεια, δεν έχει σταματήσει- μέχρι να πεθάνει. «Να μην έχει στη μπάντα φράγκο». Αυτό θέλουν.

- Τι είναι η Αριστερά σήμερα; Σας ρωτώ, γιατί αρκετοί λένε ότι η κριτική της Αριστεράς είναι αδιέξοδη, καθότι δεν προτείνει άλλο, ρεαλιστικό δρόμο. Νιώθετε αριστερός;

Ότι δεν υπάρχει ένα κόμμα που αν π.χ. ήταν ενωμένη η Αριστερά θα είχε ένα 20% ποσοστό, είναι δεδομένο, δεν είναι να το συζητάμε. Είναι εκ των ων ουκ άνευ. Αλλά δεν υπάρχει και καμιά άλλη πολιτική. Δεν υπάρχουν πολιτικές, δεν υπάρχει τίποτα. Οι πιο ανθρώπινες πολιτικές που κοιτάς «πηγαίνουν» προς τα εκεί. Εγώ συμφωνώ με κάποια πράγματα που λέει η Αριστερά διότι είναι οι μοναδικοί που λένε την αλήθεια, οι άλλοι λένε ψέματα. Είναι του συστήματος άνθρωποι και λένε ψέματα, πάει και τελείωσε. Είναι δεδομένο. Οπότε, μοιραία, ποιόν θα ψηφίσεις; Θα επιλέξεις αυτούς που νομίζεις ότι δεν σου λένε ψέματα. Λοιπόν, η Αριστερά δεν λέει ψέματα. Μπορεί η μισή να είναι ρομαντική, η άλλη μισή να είναι αλλιώς, πάντως δεν λέει ψέματα. Εγώ δεν βλέπω να λέει κανένα παραμύθι ο Τσίπρας. Τι θα πει «δεν έχει ρεαλιστική θέση»; Ποια είναι η ρεαλιστική θέση; Η «ρεαλιστική» άποψη που έχει επικρατήσει είναι «μην τυχόν δεν πάρουμε τη δόση». Ποια δόση; Εδώ μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Από δόση σε δόση πάμε και στα πρόθυρα της χρεοκοπίας είμαστε.

- Κύριε Μαχαιρίτσα, αν είχατε μπροστά σας τον Γιώργο Παπανδρέου, και μπορούσατε να του πείτε μόνο ένα πράγμα, τι θα του λέγατε;

Μπράβο ρε φιλαράκι, καλά τα κατάφερες! (γέλια)

- Αν ερχόταν στην «Ακτή Πειραιώς» να δει το πρόγραμμά σας ο Κώστας Καραμανλής, πώς πιστεύετε ότι θα αντιδρούσε ο κόσμος;

Πού να ξέρω; Έχω, πάντως, λίγο περίεργες απόψεις σε σχέση με τον Καραμανλή. Έχω την άποψη ότι από πατριωτικής άποψης κάτι πήγε να κάνει και «του’ φυγε στραβά» και χάλασε η σούπα, πριν ξεκινήσει κιόλας. Διάβαζα τελευταία τα των Ρωσικών Μυστικών Υπηρεσιών, και σκέφτομαι «τι γινόταν…;». Θα μάθουμε για τον Καραμανλή πολλά αργότερα, νομίζω. Εκ πρώτης άποψης ο άνθρωπος «είναι για ροχάλες». Αλλά θα μάθουμε πολλά αργότερα, θα βγαίνουν στη φόρα ένα – ένα. Δεν είναι μόνο ο Καραμανλής. Είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είναι στα πράγματα, ο Παπανδρέου, ο Καραμανλής, ο Σημίτης, 20 – 30 χρόνια τώρα. Τι να τους πω λοιπόν; «Τα καταφέρατε! Τα κάνατε όπως έπρεπε!». Και βέβαια τα ίδια είναι και ο τωρινός, έτσι; Έβαλαν απλά «το λύκο να φυλάει τα πρόβατα». Γίνεται αυτό;

- Θα ποντάρατε σε κάποιον πολιτικό; Υπάρχει κάποιος στον οποίο πιστεύετε;

Τι να ποντάρω; Ότι θα βγάλει κάποιον η Δεξιά; Όχι! Ανθρώπους όμως οι οποίοι έχουν μια ευστροφία, έναν λόγο και λειτουργεί το κεφάλι τους, και μπορεί να είναι χρήσιμοι, ασφαλώς, υπάρχουν κάποιοι. Ο Τσίπρας είναι ένας άνθρωπος τέτοιος. Αυτόν θεωρώ με το μυαλό του πιο «μπροστά». Εν τη αύτη περίπτωση όμως, δεν είναι αυτό το θέμα. Ο Τσίπρας θα σώσει την κατάσταση; Εδώ παίρνονται οι αποφάσεις μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα σε παγκόσμια κέντρα, και μέχρι να προλάβεις να πάρεις χαμπάρι…

Κάνουμε μια σατυρική επιθεώρηση στο μαγαζί, μια όπερα, και τώρα, λίγους μήνες μετά, τα μισά νούμερα είναι ξεπερασμένα! Τρέχουν με τόσο τρομακτική ταχύτητα οι εξελίξεις. Τι να προλάβεις; Ποιος να προλάβει να μιλήσει; Να πεις τι;

- Η προφυλάκιση Εφραίμ είναι μια ένδειξη ότι «άρχισαν να πληρώνουν επιτέλους όσοι πρέπει» ή ότι «βάζουν στο στόχαστρο την Εκκλησία για να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο»;

Εγώ ένα πράγμα έχω να πω μόνο. Είχα πάει στο Άγιο Όρος. Βρήκα έναν παπά εκεί που μου είπε: «Αγόρι μου εδώ είναι 10.000 άνθρωποι. Θα βρεις ότι θες να βρεις. Αν θες θα βρεις κλέφτες, ζωγράφους, πνευματικούς, αδελφές. Αυτό μου’ πε μόνο». Τώρα τα άλλα περί σκανδάλων δεν τα συζητώ, γιατί δεν ασχολούμαι με το θέμα. Όλοι, πάντως, φυλακή πρέπει να πάνε.

- Ο Πολιτισμός, η Τέχνη, «χρειάζεται» την πολιτική για να εμπνευστεί και να παράγει έργο. Η πολιτική, μήπως χρειάζεται περισσότερους εκπροσώπους του πολιτισμού στους κόλπους της;

Όσοι άνθρωποι του Πολιτισμού μπλέχτηκαν με την πολιτική απέτυχαν παταγωδώς. Η πολιτική, και μάλιστα έτσι όπως λειτουργεί στην Ελλάδα δεν ξέρω τι χρειάζεται. Ο Χάβελ, στην Τσεχία, ήταν ένας άνθρωπος του Πολιτισμού και έκανε την επανάσταση που έκανε. Συγγραφέας ήταν. Μπορεί να υπάρχουν και άνθρωποι του Πολιτισμού που προσέφεραν. Κι εδώ στην Ελλάδα υπήρξαν άνθρωποι του Πολιτισμού. Δεν είναι σώνει και καλά ο Μικρούτσικος ή η Μελίνα Μερκούρη μόνο. Υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι του Πολιτισμού που ήταν συγγραφείς, άνθρωποι του πνεύματος, κ.λπ.

- Δανείζομαι ένα κουπλέ από την «Ενοχή των αμνών»: «Στο Δημόσιο παλιοί μονιμάδες», και αναρωτιέμαι: Είναι το Δημόσιο στις «ρίζες» του προβλήματος που έχει ανακύψει; Τι μερίδιο ευθύνης έχει ο πολίτης που έως πριν λίγο καιρό απολάμβανε των προνομίων του να είναι Δημόσιος υπάλληλος;

Παράγινε αυτό το πράγμα. Η ΕΡΤ, για παράδειγμα, έχει τόσες χιλιάδες υπαλλήλους, ας πούμε. Αυτό τα λέει όλα μόνο του. Από κει και πέρα βάλτε τα κάτω και υπολογίστε. Εγώ καταλαβαίνω τι γίνεται. Δε μπήκαν μόνοι τους αυτοί οι χιλιάδες στην ΕΡΤ, έτσι; Τους βάζανε, έπαιρναν ψήφους, κι ο καθένας έκανε τη δουλειά του… Τώρα τρέχουν και προσπαθούν να μπαλώσουν, τι να τους κάνουν; Μπορούν να τους βγάλουν στο δρόμο όλους; Πού θα τους πάνε; Θα δημιουργηθούν στρατιές πεινασμένων. Τις κάνανε τις χαζομάρες.

Αλλά ο σκοπός είναι αυτός που είπαμε. Το θέμα είναι ότι ο κόσμος πρέπει να γίνει φτωχότερος, σαν την Κίνα. Όχι σαν την Ιαπωνία, εκεί έβαλαν χέρι. Βρήκαν οι Οίκοι Αξιολόγησης ευκαιρία με το τσουνάμι και τους υποβάθμισαν. Τη μεγαλύτερη δύναμη της Ανατολής σε χρήμα, τεχνολογία κλπ. Τι συζητάμε λοιπόν; Δεν θέλουν να παίρνει ο κόσμος πάνω από 400 ευρώ μισθό. Και κάποιοι λένε «ε, και στη Μολδαβία είναι τόσο». Εκεί, όμως, το νοίκι είναι 50 ευρώ, και όχι 300 όπως εδώ. Έστω ότι γίνονται όλα αυτά. Πώς θα «πέσει» η τιμή του καφέ όταν βάζεις στο καφενείο 23% ΦΠΑ, συν τόσο φόρο επιτηδεύματος, συν τόσο φόρο ποτών και μαζεύονται στον επιχειρηματία 50.000 ευρώ το χρόνο για να δώσει; Είναι φαύλος κύκλος.

- Μπορεί η μουσική να ξορκίσει την αρνητική ατμόσφαιρα που υπάρχει λόγω των δυσμενών συνθηκών στις οποίες ζούμε; Κι αν ναι, ποιά μουσική;

Ποια μουσική θα το κάνει και πώς θα το κάνει; Το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνει η μουσική -σήμερα τουλάχιστον- στην Ελλάδα είναι τα σκυλάδικα, όπου πάνε εκεί και χάνονται μέσα στον καπνό, στα τσιγάρα, στα «πιπίνια», στο ποτό, και θα βγαίνουν στο δρόμο μετά να πατάνε τον κόσμο, όπως έκανε ο Κουλούρης τις προάλλες…

Τι άλλο μπορεί να κάνει η μουσική, δηλαδή; Υπάρχει τίποτα άλλο στην Ελλάδα από μουσική; Ήρθε τις προάλλες ένας συνάδελφός σου από μια αθλητική εφημερίδα να μου πάρει συνέντευξη και με ρώτησε για τη σχέση αθλητισμού – μουσικής. Εγώ όντας φανατικός λάτρης της μουσικής, βλέπω νομίζεις πολλούς ανθρώπους του αθλητισμού να έρχονται να ακούσουν μουσική; Και ξεκίνησε η κουβέντα από το ότι οι ποδοσφαιριστές της Γιουβέντους πήγαν και τραγούδησαν ένα τραγούδι του Lucio Mandelli. Ρωτήθηκα αν θα μπορούσαν να κάνουν το αντίστοιχο οι παίκτες π.χ. του Παναθηναϊκού και να πουν ένα δικό μου τραγούδι; Μα, οι ποδοσφαιριστές εδώ με το που τελειώσουν το ματς φεύγουν κατευθείαν για τα μπουζούκια. Και έρχεται και ο ξένος όπου σε 10 μέρες έχει μάθει όλα τα παραλιακά μαγαζιά και τα «κωλάδικα».

Αυτή είναι η πραγματικότητα στην Ελλάδα. Αυτός είναι ο Πολιτισμός. Δεν υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι στο χώρο; Φυσικά υπάρχουν. Οι οποίοι, όμως, αναγκάζονται και «βάζουν νερό στο κρασί τους». Έχει κάνει π.χ. ο Μάλαμας τόσους στίχους, υπέροχα τραγούδια, και ποιο τραγούδι έγινε μεγάλη επιτυχία; Το τσιφτετέλι! Ποιο θα γίνει; Αφού κι αυτός –αναρωτιέμαι- το κάνει εκ του πονηρού ή του βγαίνει κατά λάθος; Μόλις πέσει το τσιφτετέλι, η «Πριγκιπέσσα» εκεί γίνεται εθνικός ύμνος. Ε, ποιό θα γίνει, το «Καληνύχτα μαλάκα» που είχε γράψει πριν χρόνια; Αυτή είναι η Ελλάδα, πάει και τελείωσε…

- Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας κάνει ερωτική, πολιτική, έντεχνη ή εμπορική μουσική;

Κάνει μουσική. Γράφω τραγούδια, ότι μου έρθει, ανάλογα τη στιγμή. Κι ανάλογα το στίχο που έχω στα χέρια μου. Δεν γράφω ο ίδιος στίχους. Συνήθως διαλέγω. Ανάλογα, λοιπόν, με το τι μου προξενούν, το κάνω τραγούδι. Γενικά γράφω τραγούδια για να ευχαριστιέται ο κόσμος ακούγοντάς τα, κάποιες φορές να προβληματιστεί, ανάλογα πάντα και από το τραγούδι. Νομίζω ότι η μουσική υπάρχει για να διασκεδάζει, να ηρεμεί, να προβληματίζει, να έχει λίγο απ’ όλα. Νομίζω ότι εγώ -και όλοι όπως εγώ- προσπαθούμε να «μην πέσουμε στο βούρκο», αυτό κάνουμε. Και νομίζω ότι τα καταφέρνουμε κάπως.

- Πόσο χρειάζεται ο κόσμος το εναλλακτικό, διανθισμένο με σάτιρα και αυτοσαρκασμό πρόγραμμα που παρουσιάζετε σε μια ψυχαγωγικά πλήρη, όσο και χαώδη -κοινωνικά και πολιτιστικά- πρωτεύουσα;

Αρέσει πολύ στον κόσμο, γίνεται πανικός. Δεν είναι όλα τα πράγματα καλά εκεί, ούτε όλα τα τραγούδια που ακούγονται είναι αριστουργήματα, ούτε όλα τα αστεία είναι αυτά με τα οποία γελάει όλος ο κόσμος. Το λέω για να προλάβω κάποιους που διαδίδουν μέσω internet διάφορα. Εκεί μέσα, άλλωστε, (σ.σ.: internet) δεν βάζει κανείς φόρο, μπορεί να λέει ο καθένας ό,τι θέλει. Δεν λέω ότι είναι το ωραιότερο πράγμα που έχει γίνει ποτέ στη γη ή ότι όλα είναι ωραία, αλλά -σε γενικές γραμμές- είναι κάτι στο οποίο έρχεται κανείς και ακούει αξιοπρεπή έως αγαπημένα τραγούδια και γελάει με κάποια πράγματα που είναι από ένα μέσο επίπεδο αστείου και πάνω. Αυτό το μείγμα δημιουργεί ένα εκρηκτικό πράγμα. Αυτό «κουβαλάει» τον κόσμο κι έρχεται. Να το πω κοινότοπα –όπως το λέει κι ο Μίλτος Πασχαλίδης- «η Θεσσαλονίκη είναι ερωτική πόλη, περνάμε καλά κλπ». Λοιπόν, ναι, περνάει καλά ο κόσμος, φεύγει ευχαριστημένος.

- Ο Διονύσης Σαββόπουλος, μιλώντας στο aixmi.gr, ανέφερε μεταξύ άλλων ότι «…αν στεγνώσει το ‘μέσα’ σου, όχι τραγούδι, ούτε Πολιτισμό, ούτε Πολιτική, ούτε Οικονομία, ούτε φρόνημα μπορείς να έχεις…». Βαλλόμαστε από μουσική, πολιτιστική, πολιτική, οικονομική ή μήπως… θρησκευτική «λειψυδρία»;

Είναι πολύ σωστό, και μάλιστα ο συγκεκριμένος το λέει με προσωπική εμπειρία. Το’ πε: «έχω στεγνώσει και δεν μπορώ να κάνω τίποτα». Βαλλόμαστε από όλα τα παραπάνω. Πάνε πακέτο. Έτσι θέλουν να είναι, κι έτσι είναι. Δεν θέλουν σκέψη, δεν θέλουν αντίδραση.

- Ετοιμάζετε κάτι νέο αυτόν τον καιρό;

Μέσα στον Απρίλη θα κυκλοφορήσει η νέα μου δουλειά, διπλός δίσκος, με συνεργασίες διάφορες, «μεσογειακός», αλλά όχι Ethnic. Είναι με ανθρώπους της δικιάς μας της σκηνής απ’ όλη τη Μεσόγειο, Γάλλοι, Ιταλοί, Ισπανοί. Άλλοι γνωστοί, άλλοι όχι. Συμμετέχουν οι Lucio Dalla, Manu Chao και άλλοι.

- Αν σας ρωτούσα να επιλέξετε ένα τραγούδι, έναν ερμηνευτή και έναν συνθέτη, θα ξέρατε αμέσως τι να μου απαντήσετε;

Αν μου λέγατε να επιλέξω πέντε, πιθανόν να είχα πρόβλημα. Έναν, ναι, τον Χατζηδάκι θα επέλεγα. Αν, δηλαδή, με ρώταγαν: «Ποιος θέλετε να σας γράφει τραγούδια;», αυτόν θα ήθελα. Υπάρχουν 3-4 κολοσσιαίοι και άλλοι 3-4 σπουδαίοι. Όπως, δηλαδή, μου αρέσει ο Θεοδωράκης μου αρέσει και ο Ξαρχάκος, ο Πλέσσας, ο Μαρκόπουλος, ο Μούτσης, μου αρέσουν πολλοί. Για ερμηνευτές μου έρχονται πολλά ονόματα. Αν μου λέγατε λαϊκό θα σας έλεγα τον Μητροπάνο. Αν μου ζητούσατε να διαλέξω ανάμεσα σε αυτούς της δικής μου γενιάς, πιθανόν να έλεγα τον Χρήστο Θηβαίο. Από τραγούδι μπορεί να διάλεγα το «Σ’ ακολουθώ» του Λοΐζου, αν πρέπει να είναι ένα αυτό… Διαφορετικά είναι πολλά και διάφορα, ειδικά στη μουσική που κυρίως ακούω, που είναι η Rock. Εκεί χάνομαι τελείως. Αν μου λέγατε για ένα συγκρότημα, αυτό που θεωρώ κοντά στην ιδιοσυγκρασία μου είναι οι Pink Floyd, αλλά και πάλι είναι τόσα πολλά…

- Μεγάλωσα -ευτυχώς- με τους Τερμίτες, ενηλικιώθηκα με χαζό – Pop ακούσματα κάθε ύφους, και οδεύω προς την 4η δεκαετία της ζωής μου ακούγοντας ένα συνονθύλευμα από -κατά βάση- μουσικά υποπροϊόντα. Έχω ελπίδες, γιατρέ;

Εσύ θα καταλάβεις. Δεν μπορώ να πω εγώ. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του. Εγώ δεν θα βγω να πω ακούτε εμάς και μην ακούτε άλλους.

- Το ’85 η αγάπη χάθηκε στη σκόνη, το ’96 Διδυμότειχο μπλουζ, σήμερα τι;

Ποια είναι τα τραγούδια που έχουν 5.000.000 views στο internet; Κάτι κομμάτια του Βέρτη. Αυτά είναι. Όμως, γράφονται τραγούδια. Σκέφτομαι πως θα τα κάνω. Σκέφτομαι να σώσω την αισθητική μου. «Να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται», που λέει και ο αδελφός Τσακνής. Γι’ αυτό είναι η αγορά ελεύθερη. Εδώ είναι οι αγορές, η μουσική, οι δίσκοι –αν και δεν υπάρχουν πια-. Όπως τα κάναμε ας ψάξουμε να ακούσουμε μουσική στα ραδιόφωνα, στα iPhone… Εγώ πάντως για να ακούσω μουσική δούλευα ένα ολόκληρο καλοκαίρι για να αγοράσω ένα στερεοφωνικό… Τότε, όταν ακούγαμε ήταν ιεροτελεστία. Θυμάμαι είχαμε μαζευτεί δέκα άτομα για να ακούσουμε το δίσκο των Genesis τότε, μάλιστα είχαμε άγχος γιατί δεν τραγουδούσε ο Peter Gabriel, είχε φύγει από το group πια, και μόλις άκουσα τις πρώτες νότες από μουσικό όργανο ανατρίχιασα… Έτσι κάναμε τότε.

- Ποιά είναι η σχέση σας με το internet; Στο χώρο σας, όσοι λένε ότι είναι σπουδαίο εργαλείο αναζήτησης ταλέντων, ελεύθερης & μη λογοκριμένης δουλειάς, άλλοι τόσοι είναι αυτοί που θεωρούν ότι κατέστρεψε το χώρο σας. Τι ισχύει τελικά;

Μοιραία όλη η πληροφορία διακινείται εκεί μέσα, με τα καλά του και τα κακά του. Εκεί μέσα «ο καθένας έχει μια άποψη». Υπάρχει μια διαφήμιση που δείχνει ένα παιδί που κοιμάται και μόλις κάθεται στον Η/Υ ξαναξυπνάει. Καλό είναι να ζεις και τη ζωή σου, όμως, γιατί αν μείνεις μόνο εκεί ζεις μια εικονική πραγματικότητα. Και δεν θα ζήσουμε καινούργιες ζωές. Μία είναι… Ο ήλιος είναι ένας, η βροχή είναι μία, ο κόσμος συναναστρέφεται έξω. Δεν μπορεί να χτυπάει το τηλέφωνό σου και να είσαι σε μια οθόνη μπροστά συνέχεια, αυτό είναι τρελό. Ο κόσμος θέλει και συναίσθημα, το συναίσθημα δεν βγαίνει από κει μόνο. Θέλει επαφή, θέλει άγγιγμα. Ας μην τα ισοπεδώσουμε όλα. Εγώ γενικά την τεχνολογία τη χρησιμοποιώ πολύ για τη δουλειά. Από κει και πέρα υπάρχουν 15 προφίλ στο facebook που είναι στο όνομά μου, δεν τα χειρίζομαι καν εγώ. Γίνεται να απαντήσω σε τόσους ανθρώπους;

Για τον χώρο μας δε νομίζω ότι έχει μείνει και κάτι άλλο στη διαφημιστική αγορά σήμερα, έτσι; Και για ανταλλαγή πληροφοριών, μουσικών, κ.λπ. Για παράδειγμα, ανταλλάσω κάποια πράγματα στο Παρίσι για τον δίσκο που ετοιμάζω. Έκαναν επεξεργασία και μου τα έστειλαν πίσω. Αν δεν υπήρχε η τεχνολογία, θα έπρεπε να γίνουν τόσα ταξίδια. Όλα αυτά λοιπόν είναι χρήσιμα, τι να λέμε; Κάνει καλές δουλειές.

- Καθημερινά, πλέον, ακούγονται συζητήσεις νέων περί «μετακόμισης στην επαρχία». Αν σας το επέτρεπε η επαγγελματική σας ενασχόληση θα είχατε ρίξει «μαύρη πέτρα» στην πρωτεύουσα;

Έχοντας δύο σπίτια –όχι τίποτα το ιδιαίτερο- σε Βόλο και Τήνο, το θεωρώ σπουδαίο όλο αυτό για μένα και θα ήθελα κάποια στιγμή να γυρίσω πίσω. Είναι δύσκολο αν υπάρχει οικογένεια, με παιδιά στο σχολείο και τα σχετικά, όμως ναι, θα ήταν καλό. Θα ήθελα, επίσης, να είχα περισσότερο χρόνο να πηγαίνω στην επαρχία, ή όπως λέμε «στο χωριό».

- Αν οι συνθήκες το έφερναν έτσι και αναγκαζόσασταν να φύγετε απ’ την Ελλάδα τι θα επιλέγατε να πάρετε μαζί σας;

Τον ήλιο, τι άλλο; Ο καιρός της Ελλάδας είναι αυτός που μας κρατάει και δεν έχουμε αυτοκτονήσει ομαδικά…

aixmi.gr