Hellenic Business

του Ηλία Καραβόλια

Διάβασα πρόσφατα ότι είναι δύσκολο τελικά να πείσεις τους ανθρώπους ότι τους… σκοτώνεις για το δικό τους καλό. Το έγραψε μια δημοσιογράφος στις ΗΠΑ και θα έλεγε κανείς ότι είχε απόλυτα δίκιο, αρκεί να αναλογιστούμε ότι η ελληνική κοινωνία επέλεγε σκόπιμα να βρίσκεται σε άγνοια εδώ και πολλά χρόνια, ως προς την οριακή κατάσταση των δημόσιων οικονομικών της.

Αλλά ας αναλογιστούμε και κάπως διαφορετικά : τι είναι αυτό που κάνει τις κεντρικές τράπεζες και τους στενόμυαλους πολιτικούς διαχειριστές, να ακολουθούν τυφλά την λογική ενός συστήματος που επιβάλλει άσκοπο «πόνο» και σπατάλη στις κοινωνίες;

"Ζούμε ένα πρωτοφανές σκηνικό οικονομικού θεάτρου του παραλόγου", όπως εύστοχα δήλωσε ο Μαικλ Χάντσον καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι στο Κάνσας. Οι αγορές ήδη έχουν επενδύσει στην προσδοκία ότι η Ελλάδα θα αθετήσει τις υποχρεώσεις της στο τέλος. Οι τράπεζες εκμεταλλεύονται το χρόνο για να κερδίσουν όσα περισσότερα μπορούν και να μεταφέρουν τις απώλειες στην ΕΚΤ, την ΕΕ και το ΔΝΤ -δηλαδή τους φερέγγυους και ασφαλείς οργανισμούς διάσωσης , τα «σίγουρα» ιδρύματα, τα οποία έχουν μεγαλύτερη μοχλευτική ικανότητα σε σχέση με ιδιώτες πιστωτές.

‘Έτσι οι τραπεζίτες γίνονται χορηγοί του παραλογισμού", λέει ο Aμερικανός καθηγητής "και των κακών οικονομικών πρακτικών που καθιερώθηκαν τόσο ανεύθυνα από τους εισηγητές τους. Στην πραγματικότητα δεν έχει σημασία αν τα ονόματά τους είναι Τρισέ, Γκάιτνερ ή Παπανδρέου!"

Στην Ελλάδα, έχουμε αποδεχθεί όλοι το τελικό γεγονός της συλλογικής μας ανικανότητας: χρεοκοπία, είτε επιλεκτική είτε όπως αλλιώς ονομαστεί. Βλέπουμε εικόνες από το μέλλον, σαν να έχουμε ήδη γίνει Βουλγαρία, Ρουμανία ή Αλβανία, και μάλιστα επί κομμουνιστικών εποχών, ως προς το το επίπεδο διαβίωσης...

Η αλήθεια είναι ότι για αυτούς που μας κρατούν στην ζωή, το ερώτημα δεν είναι αν «θα πέσει η Ελλάδα». Το γνωρίζουν καλά πλέον ότι η χώρα μας δεν αποτελεί μεγάλο πρόβλημα από μόνη της. Η ανησυχία προκαλείται από τη συστημική φύση της κρίσης και το πόσο γρήγορα τα πράγματα μπορούν να εξαπλωθούν.

Και όπως πολύ  σωστά γράφτηκε  πρόσφατα σε διαδικτυακή στήλη: "Η αναμονή μιας λύσης από το μέλλον, η αναμονή μιας λύσης από τους ειδικούς, η αναμονή μιας λύσης από κάποιον ηγέτη, όταν πλησιάζει αρκετά, μυρίζει πόλεμο -εσωτερικό ή εξωτερικό…"

Όσοι διαβάζουν και ενημερώνονται για αναλύσεις- προβλέψεις σχετικά με το ακριβές -ποσοτικά και χρονικά - κούρεμα του χρέους από τους διεθνείς πιστωτές μας, κακώς περιμένουν μια ακόμη ανάλυση από τον γράφοντα. Απλά μια επισήμανση, γνωστή και αυτονόητη ελπίζω : όσο και αν μας κουρέψουν το Χρέος αυτοί, εμείς θα μείνουμε με το Έλλειμμα...