Hellenic Business

του Μιχάλη Προυκάκη -

Τεράστιο  ενδιαφέρον παρουσιάζουν πάντοτε τα ευρήματα του ‘’πολιτικού βαρόμετρου’’ που διενεργείται κάθε μήνα για λογαριασμό του Σκάι και της Καθημερινής. Εκτιμώ πως τόσο οι ερωτήσεις όσο  και οι απαντήσεις που δίνονται από  τους πολίτες, και κυρίως η διαχρονική εξέλιξη των μεταβολών που παρουσιάζονται μήνα με το μήνα, αντικατοπτρίζουν με τον καλύτερο τρόπο το πώς αντιλαμβάνεται ο μέσος  Έλληνας τα γεγονότα που τον περιβάλλουν.

Τα τελευταία αποτελέσματα, τα οποία δημοσιοποιήθηκαν στις 6 Οκτωβρίου, μας  οδηγούν στα κάτωθι αναπόφευκτα  συμπεράσματα:

Κατ’ αρχάς,  η κοινωνία αντιλαμβάνεται ως το τρίτο  σημαντικότερο πρόβλημα της χώρας (μετά τα δύο προφανή, ήτοι την οικονομία  και την ανεργία) το ίδιο της το πολιτικό σύστημα! Το εύρημα αυτό ενισχύεται από το ποσοστό δυσαρέσκειας τόσο προς την κυβέρνηση (90%), όσο και  προς την αξιωματική αντιπολίτευση (89%). Άρα ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ. εκλαμβάνονται  από τον κόσμο ως una faccia una razza! To αναπόφευκτο προβάδισμα της Νέας Δημοκρατίας στην πρόθεση ψήφου δεν είναι προϊόν ελπίδας για το καλύτερο που έρχεται, αλλά αγανάκτησης για το σαθρό που... απέρχεται!

Είναι τουλάχιστον περίεργο πως, αντιμέτωπη με τη χειρότερη κυβέρνηση από την εποχή της κατοχής, η αξιωματική αντιπολίτευση αδυνατεί να ξεπεράσει στην πρόθεση ψήφου ακόμα και το ιστορικά χαμηλό ποσοστό που κατέγραψε στις καταστροφικές για την ίδια εκλογές τού 2009, υπολειπόμενη αυτού κατά τουλάχιστον μία ποσοστιαία μονάδα! Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι, επιτέλους, ο Έλληνας ψηφοφόρος αντιλαμβάνεται ότι οι εξαγγελίες του επίδοξου εθνοσωτήρα Αντώνη Σαμαρά δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία νεότερη έκδοση του ‘’λεφτά υπάρχουν’’, όπως επεσήμανα εγκαίρως στο άρθρο μου με τίτλο ‘’Μπόλεκ και Λόλεκ’’. Δόξα τω Θεώ, μπροστά στο ξεβράκωμα όλων των λαοπλάνων που εν πολλοίς αποτελούν το δυναμικό των δύο ‘’μεγάλων’’ κομμάτων, ο έχων σώας τας φρένας πολίτης συνειδητοποιεί εν πολλοίς ποιος τον βλέπει ως ιθαγενή και του κουνάει μπροστά στα μάτια χάντρες και καθρεφτάκια, για να εξασφαλίσει την ψήφο του.

Άρα, όσο κι αν φαντάζει σήμερα η Ν.Δ. ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την πρώτη θέση στις επόμενες εκλογές, απέχει παρασάγγας από ποσοστά που θα της εξασφάλιζαν αυτοδυναμία στη Βουλή. Συνεπώς (και αντίθετα με όσα λέει δημοσίως για προφανείς επικοινωνιακούς λόγους) ο Σαμαράς απεύχεται μετά βδελυγμίας την προοπτική άμεσης εκλογικής αναμέτρησης, διότι στην περίπτωση αυτή θα αναγκαστεί να συγκυβερνήσει. Και σε ένα τέτοιο σενάριο, θα υποχρεωθεί να εφαρμόσει την περιοριστική πολιτική του Μνημονίου, ενώ θα είναι ορατή μία εκ των ων ουκ άνευ υποχρέωσή του να προκηρύξει νέες εκλογές σχετικά σύντομα (θυμηθείτε τι είχε συμβεί τη διετία 1989-90, με τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις), μπας και πάρει επιτέλους την πολυπόθητη αυτοδυναμία. Μόνο που τότε, όλη η Ελλάδα θα έχει πλέον καταλάβει τι φούμαρα της σέρβιρε επί μακρόν και αποκλείεται να τον ξαναψηφίσει!

Γι’ αυτό άλλωστε παρατηρούμε το φαινόμενο, όσο πλησιάζει ένα σενάριο εκλογών, η επίσημη γραμμή της Νέας Δημοκρατίας να γίνεται ολοένα και πιο φειδωλή, αναγνωρίζοντας το γεγονός πως ήδη έχουν υποσχεθεί πολύ περισσότερα απ’ όσα μπορούν να υλοποιήσουν - και άρα η κοινωνική δυσαρέσκεια θα τους χτυπήσει κατακέφαλα, όταν θα υπαναχωρήσουν αναπόφευκτα στο... 95% των εξαγγελιών τους.

Φυσικά, θα παρατηρήσατε πώς απέφυγαν μετά βδελυγμίας να υποσχεθούν επαναπρόσληψη στα πρώτα θύματα της εργασιακής εφεδρείας, παρότι φλέρταραν με την ιδέα.

Στο στρατόπεδο του ΠΑ.ΣΟ.Κ., έχει καταρριφθεί άνετα το παγκόσμιο ρεκόρ αντιδημοφιλίας, έχοντας χαθεί ανεπιστρεπτί το μισό της εκλογικής του δύναμης μέσα σε δύο μόλις χρόνια. Και το οξύμωρο είναι πως έχει δυσαρεστήσει τόσο τον παραδοσιακό του πυρήνα, ο οποίος θα ήθελε τη διατήρηση του παλαιοκομματικού status quo, όσο και τους υγιώς σκεπτόμενους ψηφοφόρους του, επειδή οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις πραγματοποιούνται με ρυθμούς χελώνας και μόνο όταν μας βάζουν το πιστόλι στον κρόταφο οι δανειστές μας. Η κυβέρνηση κινείται προφανώς χωρίς πυξίδα και όσο δεν αποφασίζει ποιο κομμάτι από το κοινό της επιθυμεί στην πραγματικότητα, τόσο θα χάνει και από τις δύο πιθανές δεξαμενές ψηφοφόρων. Διότι από τη μία δεν είναι δυνατό να μην προχωρήσει σε απολύσεις στο δημόσιο χωρίς να πτωχεύσει η χώρα, από την άλλη σκοπεύει να τις πραγματοποιήσει όταν πλέον η πτώχευση θα είναι αναπόφευκτη.

Κατά τ’ άλλα, τα μικρότερα κόμματα τσακώνονται  γύρω απ΄ το πτώμα της κυβέρνησης, θυμίζοντας έντονα σκηνή από αφρικανική σαβάνα, όπου λιοντάρια, λεοπαρδάλεις, ύαινες και όρνεα, μαζεύονται για να κατασπαράξουν ένα ζώο που πνέει τα λοίσθια. Οφέλη από αυτή την κατάρρευση, έχουν όλοι ανεξαιρέτως. Κατ’ αρχάς τα κόμματα που ευαγγελίζονται το ‘’όχι σε όλα’’, ήτοι το Κ.Κ.Ε. και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Αυτοί επικεντρώνονται στις ψήφους εκείνων που απώλεσαν τα κεκτημένα. Κατά δεύτερον, οι Οικολόγοι και η ΔΗΜ.ΑΡ., με μία βασική διαφορά: Οι πρώτοι δεν έχουν πείσει για τη στελεχιακή τους επάρκεια και σοβαρότητα, ενώ αντιθέτως η δεύτερη αποτελεί πιθανώς τη μοναδική διέξοδο για τον παραδοσιακό αριστερό που έχει κουραστεί με τη ρητορική της εποχής του 1918 και της εφαρμογής ενός σοβιετικού μοντέλου στην Ελλάδα. Η σοβαρή παρουσία του Φώτη Κουβέλη, ο μετρημένος και πάντα ουσιαστικός λόγος του κόμματος και ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός του, εξασφαλίζουν όχι μόνο την άνετη εκπροσώπησή του στη νέα βουλή, αλλά και τη μακροημέρευσή του. Αντιθέτως, οι Οικολόγοι δεν έχουν ακόμα κατοχυρώσει πέραν κάθε αμφισβήτησης το πολυπόθητο 3%.

Ο ΛΑ.Ο.Σ. αποτελεί ένα case study από μόνος του. Ανεβαίνει σταθερά δημοσκοπικά, ασκεί ουσιαστική αντιπολίτευση υπερψηφίζοντας αρκετές κυβερνητικές πρωτοβουλίες (όπου συμφωνεί) και διαθέτει μακράν τον λιγότερο ‘’ξύλινο’’ και τον περισσότερο πνευματώδη λόγο στις κατά καιρούς επίσημες τοποθετήσεις του. Το βαρίδι που τον κρατάει σε μονοψήφια ποσοστά είναι ο κατά διαστήματα ακραίος εθνικιστικά προσανατολισμός του. Αν ο Γιώργος Καρατζαφέρης καταφέρει κάποτε να αποτινάξει από πάνω του αυτόν τον μανδύα, δεν είναι απίθανο σε λίγα χρόνια να ανέλθει σε υψηλότερους ορόφους της γαλάζιας πολυκατοικίας που ευαγγελίζεται.

Αυτή που  δείχνει προς το παρόν ανίκανη  να ξεφύγει από το... υπόγειο του εν λόγω κτιρίου, είναι η Ντόρα  Μπακογιάννη. Καίτοι ξεκίνησε με φούρια, ευαγγελιζόμενη την ορθή λύση για τα διαχρονικά προβλήματα της χώρας – τη δραστική περικοπή του δημοσίου τομέα – βρέθηκε προ εκπλήξεως όταν διαπίστωσε πως ακόμα και στελέχη που θεωρούσε δεδομένα (ο αδερφός της ή η Έλσα Παπαδημητρίου επί παραδείγματι, καθώς και ολόκληρη η ομάδα των Νεοφιλελευθέρων της Ν.Δ.), δεν την ακολούθησαν στο μοναχικό της δρόμο. Τόσο για τη Δημοκρατική Συμμαχία, όσο και για το Άρμα Πολιτών του Γιάννη Δημαρά, το πρόβλημα που τους καθιστά προς το παρόν εξωκοινοβουλευτικούς φορείς στη νέα βουλή, είναι η παντελής έλλειψη ικανών στελεχών στο πλευρό τους. Και γι’ αυτούς, όπως και για τη Νέα Δημοκρατία άλλωστε, όσο αργότερα γίνουν οι εκλογές, τόσο το καλύτερο.

Πάμε τώρα στο σημαντικότερο ζητούμενο  της περιόδου, την ολοένα και επιδεινούμενη συγκυρία στις τάξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όπως έγκαιρα έγραφα αυτολεξεί στο άρθρο μου ‘’Η Μεγάλη Πέμπτη και τα Στημένα Ματς’’ για τη Γερμανία, ‘’Όταν παρατραβάς ένα σκοινί, τότε κάποια στιγμή θα σπάσει και ενδεχομένως να σου έρθει... στη μούρη!’’. Η επιμονή της σε συνεχή κουρέματα του ελληνικού χρέους θα καταστρέψει ολοκληρωτικά την αξιοπιστία της Ελλάδας ως δανειστή, θα λειτουργήσει ως μαγνήτης για τους κερδοσκόπους προς την Ιταλία και τις λοιπές προβληματικές δημοκρατίες και, εν τέλει, θα θέσει σε αμφισβήτηση όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Στο εγχώριο σκηνικό, θα τινάξει στον αέρα όλο το σύστημα, οδηγώντας τη χώρα νομοτελειακά στην πτώχευση. Κι όλα αυτά, παρότι θα έχει ήδη κουτσουρευτεί το χρέος μας. Γιατί; Θα σας εξηγήσω αμέσως:

Το ποσό του χρέους για το οποίο γίνεται  κουβέντα φυσικά δεν αφορά στα ποσά που προκύπτουν από τα διάφορα Μνημόνια και μεσοπρόθεσμα προγράμματα, περιορίζεται δηλαδή σε ένα ποσόν 135 δισ. ευρώ. Από αυτό, οι ξένοι θεσμικοί επενδυτές κατέχουν μόνο τα 45. Συνεπώς, εάν κουρέψουμε το χρέος μας τώρα, θα πρέπει μόνοι μας -όπως επιμένουν οι Γερμανοί- να ανακεφαλαιοποιήσουμε τόσο τις τράπεζες όσο και τα ασφαλιστικά μας ταμεία! Θα πτωχεύσουμε λοιπόν οικειοθελώς και με το ζόρι τους ήδη προβληματικούς αποταμιευτήρες του λαού μας και, προφανώς, δεν θα κερδίσουμε τίποτα ως αντάλλαγμα. Αν ποτέ θέλαμε να κάνουμε τέτοια ιστορία, θα μπορούσαμε από το 2009 κιόλας να κηρύξουμε στάση πληρωμών στις ελληνικές τράπεζες και στη συνέχεια να τις κρατικοποιήσουμε, χωρίς ν’ ανοίξει ρουθούνι στις διεθνείς αγορές και χωρίς να χρειαστεί να διαλύσουμε στους φόρους τους Έλληνες πολίτες. Εκτός κι αν η Γερμανία επιθυμεί να παραδώσουμε αμαχητί ολόκληρο το τραπεζικό μας σύστημα  (πλην Alpha-Eurobank, που θα στηριχθούν από τα πετροδόλλαρα) στη Deutsche Bank.

Γι’ αυτό επιμένω, για πολλοστή φορά, πως, εάν υπάρχει μία κόκκινη γραμμή που οφείλει να υπερασπιστεί η κυβέρνηση, αυτή δεν είναι ούτε οι απολύσεις στο Δημόσιο ούτε η εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας, αλλά το περεταίρω haircut των ελληνικών ομολόγων. Ειδικά εάν πληρωθούν και τα τρισκατάρατα CDS, τότε το μέλλον σειράς χωρών, όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία και το Βέλγιο, θα τεθεί σοβαρά εν αμφιβόλω. Έχει έρθει η ώρα όλες αυτές οι αναξιοπαθούσες χώρες να συνασπιστούν στο πλάι της χώρας μας και να επιμείνουν στην κεφαλαιακή ενίσχυση του EFSF με αποκλειστικό σκοπό την επαναγορά του κρατικού τους χρέους και την ενίσχυση των τραπεζών. Αλλιώς adios euro, buenos dias liretta, peseta, δραχμούλα και τα τοιαύτα...

Υ.Γ. 1: Μπορεί να καθυστερήσαμε εγκληματικά να εφαρμόσουμε τα συμφωνηθέντα της 21ης Ιουλίου, αλλά, επί του παρόντος, δείχνουμε να το έχουμε καταλάβει και τουλάχιστον καταβάλλουμε έστω κάποια προσπάθεια να αντεπεξέλθουμε. Αν κάποιος υπαναχωρεί στα συμφωνηθέντα, μιλώντας ανοιχτά για περεταίρω κούρεμα, είναι πλέον η κυρία Μέρκελ. Κι αν δε με απατάει η μνήμη μου, είναι και κάτι ψιλά σε εκκρεμότητα από την περίοδο 1941-44...

Υ.Γ. 2: Εάν κάποιος μελετήσει προσεκτικά τις  τάσεις που παρουσιάζονται διαχρονικά στο ‘’πολιτικό βαρόμετρο’’ που  αναφέραμε στην αρχή, η μόνη περίοδος που η δημοφιλία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. αυξήθηκε έστω και οριακά, ήταν αμέσως μετά την ψήφιση του Μεσοπροθέσμου, τον Ιούνιο. Συνεπώς, υπάρχουν κάμποσοι υγειώς σκεπτόμενοι ακόμα που υποστηρίζουν ότι τα μέτρα είναι αναγκαία, αρκεί να εφαρμόζονται κατά γράμμα και όχι να παραπέμπονται του Αγίου Φούφουτου ανήμερα...

Υ.Γ. 3: Επικαιροποιώντας όσα γράφαμε τον Απρίλιο περί των οφειλών του Δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα (άρθρο ‘’Σχέσεις Οργής’’), να σας πληροφορήσουμε ότι  το εν λόγω ποσό εκτοξεύτηκε και  έφτασε πλέον τα 9,1 δισ.! Για να αντιληφθείτε το πόσο ζοφερή είναι η κατάσταση, αν το κράτος προχωρούσε στο προφανές και κάλυπτε τις οφειλές του, το έλλειμμα θα έφτανε αισίως εκ νέου στο 10,5% του ΑΕΠ και για το 2011!! Συνεπώς, όλα τα φορομπηχτικά - εισπρακτικά  μέτρα της χρονιάς θα πήγαιναν στράφι.

Υ.Γ. 4: Πάρτε το χαμπάρι επιτέλους πως, αν σφάξετε την αγελάδα που αρμέγατε τόσα χρόνια (τον ιδιωτικό τομέα), θα στερέψει το γάλα στα επόμενα χρόνια. Όσο πιο γρήγορα απολύσετε (ή όπως θέλετε να το ονομάσετε αυτό) εκατό χιλιάδες περιττούς από το Δημόσιο τόσο λιγότερα αναποτελεσματικά και αντιλαϊκά φορολογικά μέτρα θα χρειαστεί να πάρετε.

Υ.Γ. 5: Στην πρώτη του κιόλας έκθεση προς τους εργοδότες του, ο Χορστ Ράιχενμπαχ σημείωσε πως οι εργαζόμενοι του Υπουργείου Οικονομικών σαμποτάρουν εσκεμμένα το κυβερνητικό έργο, πραγματοποιώντας λευκή απεργία και αδιαφορώντας να εισπράξουν τους φόρους που οφείλονται. Δύο εβδομάδες χρειάστηκαν μόλις στον έμπειρο Γερμανό τεχνοκράτη να διαπιστώσει αυτό που δεν τόλμησαν να αντιμετωπίσουν κατάματα οι κυβερνώντες εδώ και δύο χρόνια. Γιατί δεν τους στέλνουμε όλους αυτούς σούμπιτους στην εργασιακή εφεδρεία μπας και καταλάβουν, κ. Βενιζέλε;

Υ.Γ. 6: Αναμενόμενη η υπαγωγή της Proton Bank στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο ήταν η κατάρρευση όλων των τραπεζικών μετοχών στη χώρα, λες και το συμβάν αυτό ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Είπαμε, όμως, όταν υπάρχει τέτοια ψυχολογία, οι τιμές μπορεί να πάνε όπου θέλουν. Παρεμπιπτόντως, ο τέως μεγαλομέτοχος, που με τις εξυπνάδες του οδήγησε την τράπεζα σε αυτό το χάλι, δεν είναι υπόλογος για απιστία; Και δεν είναι η μόνη εισηγμένη για την οποία ευθύνεται...