Hellenic Business

Την κοιτάζω που με κοιτάζει και δεν καταλαβαινόμαστε. Είναι και νόστιμη, πανάθεμά την, ξανθιά κι εντυπωσιακή, πώς να της τα χώσω ρωτώντας την σε ποιον κόσμο ζει και βασιλεύει;

Η ιστορία ξεκίνησε Σάββατο πρωί, καθώς σουλάτσαρα στις βιτρίνες του κέντρου. Όχι πως είχα σκοπό να ψωνίσω κάτι, αλλά το ραντεβού μου ήταν στο Σύνταγμα, νωρίς το πρωί (οπότε αποκλείεται να ήταν με τους Αγανακτισμένους!), κι επειδή βρέθηκα κάνα μισάωρο νωρίτερα είπα να ξεχαστώ χαζεύοντας τις βιτρίνες.

Σε μια από αυτές, η όμορφη υπάλληλος του καταστήματος ήρθε στην πόρτα και προσπάθησε να με παροτρύνει να περάσω το κατώφλι του μαγαζιού.

Την κοίταξα με συμπάθεια: "Έχω κάρτα, δεσποινίς, αφήστε το για μια άλλη φορά..."

Η ξανθιά επέμενε: "Δεχόμαστε και κάρτες, κύριε, περάστε!"

"Δεν καταλάβατε...", έκανα να της εξηγήσω.

"Πώς, πώς... και πολύ καλά μάλιστα, και σας λέω ότι δεχόμαστε όλες τις πιστωτικές", κελάηδησε η καλλονή.

"Δεν εννοούσα αυτή την κάρτα, δεσποινίς", γαύγισα!

Πήρε ύφος περισπούδαστο: "Οι φοροκάρτες από Δευτέρα, κύριε. Είμαστε καθ' όλα εξοπλισμένοι, πλην όμως από δευτέρα λέει το υπουργείο".

Δεν άντεξα και το πήρε η φόρα: "Ποια φοροκάρτα, μωρή ξανθιά; Για κάρτα ανεργίας μιλάω!"

Η κοκόνα έκανε μεταβολή κι εξαφανίστηκε στα ενδότερα...

Πάνος Γιαννάκαινας