Hellenic Business

Ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Ντέιβιντ Κάμερον κάλεσε χθες να υπάρξει μια «νέα μέθοδος δράσης» από τα Ηνωμένα Έθνη, μετά τα «ιστορικά» γεγονότα στη Λιβύη και τον Αραβικό κόσμο.

Στην πρώτη του (αφότου ανέλαβε το αξίωμα, τον Μάιο του 2010) ομιλία στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, ο Κάμερον τάχθηκε υπέρ του είδους των επεμβάσεων που, όπως είπε, συνέβαλαν ο λαός της Λιβύης να κερδίσει την ελευθερία.

«Μπορεί να υπογράφεις κάθε διακήρυξη περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων που υπάρχει στον κόσμο, αλλά εάν κάθεσαι και παρακολουθείς άπραγος ανθρώπους να σφαγιάζονται στην ίδια τους τη χώρα όταν θα μπορούσες να δράσεις, τι αξίζουν στ’ αλήθεια οι υπογραφές αυτές;», είπε ο Κάμερον.

Ο Βρετανός πρωθυπουργός υποστήριξε ότι ο ΟΗΕ πρέπει να δείξει πως «δεν μπορούμε να ενωνόμαστε μόνο για να καταδικάζουμε, αλλά να είμαστε ενωμένοι και στην δράση, στην δράση με τρόπο που να εκπληρώνει τις ιδρυτικές αρχές του ΟΗΕ και να ικανοποιεί τις ανάγκες των λαών».

Πρόσθεσε ότι είναι καιρός το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να επιβάλει «σκληρές κυρώσεις» στις κυβερνήσεις της Συρίας καθώς και της Υεμένης.

Στρεφόμενος στο ζήτημα της αναμενόμενης έκκλησης να αναγνωριστεί ένα Παλαιστινιακό κράτος από τον Οργανισμό, ο Κάμερον είπε πως οι Παλαιστίνιοι έχουν δικαίωμα να αποκτήσουν ένα «βιώσιμο δικό τους κράτος», πλάι σε ένα ασφαλές Ισραήλ.

Ωστόσο καμιά απόφαση δεν θα υποκαταστήσει την «πολιτική βούληση» η οποία απαιτείται για μια διαρκή ειρήνη, πρόσθεσε ο Κάμερον, καλώντας τις δύο πλευρές να επιστρέψουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Ο Κάμερον εξαπέλυσε μια προσωπική επίθεση στον πρόεδρο του Ιράν, Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, λέγοντας ότι :«Δεν μας θύμισε πως κυβερνά μια χώρα όπου γίνονται εκλογές ενός είδους αλλά καταπιέζεται η ελευθερία του λόγου, (καταστέλλονται) τα ελεύθερα μέσα ενημέρωσης, προλαμβάνονται βίαια οι διαδηλώσεις και συλλαμβάνονται και βασανίζονται όσοι υποστηρίζουν ένα καλύτερο μέλλον. Δεν θα πρέπει να υποκρινόμαστε ότι το να γίνονται εκλογές αρκεί».

Ο Βρετανός πρωθυπουργός είπε επίσης ότι οι εξεγέρσεις για την δημοκρατία στη Λιβύη, στην Τυνησία και στην Αίγυπτο αποτελούν μια «πρόκληση για το Ιράν και τη Συρία, να δώσουν στους λαούς τους τις ελευθερίες που αξίζουν».