Hellenic Business

Δεν φαντάζεστε πόση θλίψη και αγανάκτηση μου προκαλεί η ανέξοδη αριστερή (ενίοτε δε και αριστερίστικη) πολιτικολογία. Από τα πανεπιστημιακά μου ακόμη χρόνια, αυτή η παραφιλολογία, που πάσχιζε αγωνιωδώς ν’ απλώσει τα δίχτυα της στα φρέσκα μυαλά της μαθητιώσας νεολαίας, με επιχειρήματα σαθρά και παροράματα ευελπιστούσε να κυριαρχήσει μιας λογικής που -αν μη τι άλλο- διατηρούσε τα ερείσματά της σε μια απογοητευτική επίγεια πραγματικότητα: ότι ο λαϊκός αγώνας της εργατιάς και του υπαλληλικού κόσμου ήταν και παραμένει απροστάτευτος από τους μέντορες και ιθύνοντες του (θεωρητικού πάντα) πολιτικού χώρου που επαγγέλλεται αυτήν ακριβώς την προστασία του.

Χθες, καλεσμένη σε δελτίο ειδήσεων γνωστού τηλεοπτικού σταθμού, η Αλέκα Παπαρήγα ξεδίπλωσε de profundis για μία ακόμη φορά το ιδεολογικό της απωθημένο. Την στιγμή που η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών διέρχεται το κατώφλι της ατομικής και οικογενειακής οικονομικής καταστροφής, το μόνο που η ίδια βρήκε πρόσφορο να επιχειρήσει ήταν το να αναλώσει τον πολύτιμο τηλεοπτικό χρόνο επιχειρηματολογώντας περί της βίαιης κοινωνικής έκφρασης κατά του κοινοβουλευτικού κόσμου. Κι ακόμη, ως επίλογο του επαναστατικού της μανιφέστου, θεώρησε σκόπιμο να χλευάσει τους Αγανακτισμένους της πλατείας, δηλώνοντας ότι στους κόλπους αυτούς παρεισφρέουν κάθε λογής άτομα και ότι, χωρίς κομματικό προσανατολισμό, η μαζική προσέλευση και διαμαρτυρία στις πλατείες αποπροσανατολίζει και αμβλύνει το εργατικό κίνημα.

Θεωρώ την εμμονή των κομμάτων στην αντιπαράθεση περί υποδαύλισης της βίας των πολιτών κατά των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων ως έκφραση απόλυτου πολιτικού εκφυλισμού και αναισθησίας. Ο λαός αισθάνεται εξαπατημένος (δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα) και ως εκ τούτου έχει προ πολλών μηνών άρει την νομιμοποιητική του εντολή προς την παρούσα κυβέρνηση. Πέραν αυτού, η καθολικότητα της αντίδρασης προς κάθε κόμμα και κοινοβουλευτική παράταξη, καταδεικνύει κάτι ακόμη πιο τραγικό: ότι έχει απολέσει την πίστη του προς το σύνολο των αστικών κομμάτων του Κοινοβουλίου. Μπορεί στα κιτάπια της Πολιτικής Θεωρίας ο «κανένας» να μην έχει θέση, βρίσκει όμως κάλλιστα την θέση του στην καρδιά του απλού λαού, του μεροκαματιάρη και του μικροσυνταξιούχου, του απολυμένου και του χρόνια ανέργου. Επομένως πρώτα το οργανωμένο κράτος εισάγει την βία, ασκώντας την εξουσία του ερήμην λαού και εμπιστοσύνης. Ο λαός απλώς απαντάει με βία στην βία της εξουσίας!

Όσο για το δεύτερο σκέλος του λόγου της κ. Παπαρήγα, αρκετό είναι πιστεύω να της υπενθυμίσει κάποιος ότι το προδομένο συνδικαλιστικό κίνημα και η έλλειψη προστατευτικής ομπρέλας από το «κόμμα του λαού» είναι που αναγκάζει τους «επαναστάτες» των πλατειών και της μούντζας σε «ροζ» συμπεριφορές. Πότε προστάτεψαν το δικαίωμα της απεργίας των εργαζομένων στα μεγάλα οικονομικά τραστ; Αν δεν απατώμαι, όταν οι Τράπεζες απεργούν, μόνο οι κρατικές κατεβάζουν ρολά! Τα σουπερ μάρκετ δουλεύουν κανονικότατα, παρά τις παιανίζουσες φωνές της ΓΕΣΕΕ. Όταν η κ. Παπαρήγα μιλάει για μεταφορά του αγώνα στους χώρους εργασίας, σκέφτεται άραγε ποια θυσία ζητάει από τους απεγνωσμένους -πλην λιγοστούς πλέον- Έλληνες;

Κακά τα ψέματα. Ο πολιτικός κόσμος της Ελλάδας έχει πια χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Και, συνακόλουθα, η πολιτική σκέψη αργοπεθαίνει κατάκοιτη από το πολιτικό «σκορβούτο» που σαν δηλητήριο ρέει στα παλαιοκομματικά κανάλια άρρωστων και διεστραμμένων μονομανιών.

Πάνος Γιαννάκαινας