Hellenic Business

του Ηλία Καραβόλια

Με ρωτούν καθημερινά πολλοί φίλοι γιατί άραγε να είναι το roll over (μετακύληση) των ομολόγων ‘πιστωτικό συμβάν’ και πώς ακριβώς η Fitch, η Standards & Poor’s και η Moody’s χαρακτηρίζουν την ανακύκλωση ομολόγων, ακόμη και με συμμετοχή ιδιωτών, ως αιτία πτώχευσης.

Η εύκολη απάντηση που έχω να τους δώσω, είναι ότι… έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός! Τιμωρεί, βαθμολογεί, απομονώνει και περιθωριοποιεί όχι μόνο τα άτομα, αλλά και ολόκληρες οικονομίες, τα ίδια τα κράτη! Είναι όμως αυτή η πραγματική απάντηση στο ελληνικό μας δράμα; Έπεσε πάνω μας η δαμόκλειος σπάθη των αγορών επειδή βρήκε ως εύκολο θήραμα την ανοικοκύρευτη και υπερχρεωμένη ελληνική οικονομία;

Ζούμε μια δίδυμη κρίση: τον συνδυασμό δομική κρίσης της διεθνούς υπερσυσσώρευσης πιστώσεων με την εγχώρια δημοσιονομική μας μιζέρια. Χρεωμένοι και εξαρτημένοι από δανειστές, με έντονα αυξανόμενη τάση για απόσυρση των εγχώριων καταθέσεων και έντονη την στασιμότητα επενδυτικών αποφάσεων, επιτείνουμε τον φαύλο κύκλο της ύφεσης ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία και είμαστε το κέντρο της παγκόσμιας προσοχής 20 μήνες τώρα, προκαλώντας την αμηχανία των θεσμών και των αγορών και την ανισορροπία στο διεθνές σύστημα!

Σχεδόν όλοι προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε αν υπάρχει φώς στο τούνελ και αν οι θυσίες , λόγω των ηλίθιων οριζόντιων περικοπών, θα πιάσουν τόπο. Μοιάζουμε σαν να περιμένουμε το Γεγονός, το Συμβάν που θα σηματοδοτήσει εξελίξεις θετικές ή… αρνητικότερες των τωρινών.

Tι θα μπορούσε άραγε να είναι αυτό το Συμβάν; Ποιο γεγονός μπορεί να μεταβάλλει με ισχύ και ένταση την ψυχολογία των πλέον αρμόδιων να τονώσουν την οικονομία (δηλαδή την δική μας ψυχολογία, εμάς, ως πολίτες - καταναλωτές - παραγωγούς);

Κάποιοι σκέφτονται , καθαρά με όρους αγορών: μια μεγάλη συγχώνευση στις τράπεζες, μια μεγάλη αποκρατικοποίηση, ίσως και μια μεγάλη σύλληψη στον τομέα της φοροδιαφυγής! Πολλοί σκέφτονται -ορθότερα κατά την γνώμη μου- ότι το πρόβλημα είναι και παραμένει πολιτικό (εκλογές, αλλαγές προσώπων και… ίσως αλλαγή πολιτικής). Ένας συνδυασμός των παραπάνω θα ήταν για πολλούς η ιδανική περίπτωση τόνωσης της οικονομίας και αλλαγής της ψυχολογίας.

Υπάρχουν φυσικά και οι οπαδοί της στρατηγικής του φόβου, οι ιδεολόγοι της μιζέριας που κηρύττουν ως αναγκαίο το… αρνητικό Συμβάν, δηλαδή την στάση πληρωμών, την επίσημη πτώχευση.

Τέλος, μια σοβαρή μερίδα των Ελλήνων μιλάει για την λογική της μερικής ή και…ολικής διαγραφής του χρέους( προσωπικά, θαυμάζω τις αντοχές αυτών που θα αποδείξουν πιο μέρος του χρέους είναι επαχθές και πιο όχι ! Διότι- μεταξύ μας- υπάρχει και χρέος υπέρμετρα τοκογλυφικό και επιτήδειο, για το οποίο οι κυβερνώντες μας οφείλουν να λογοδοτήσουν…)

Αλλά ας δούμε και μια άλλη εκδοχή Συμβάντος, μια εναλλακτική ερμηνεία της αβεβαιότητας. Αν θεωρηθεί ότι σχεδόν όλοι θέλουν να μας… σώσουν (ΗΠΑ, ΕΕ, λοιποί δανειστές) και ότι μας επιβάλλουν δύσκολη και επίπονη γυμναστική λιτότητας παντού, εμείς είμαστε άραγε σαν κράτος, σαν πολίτες, σαν επιχειρήσεις, σαν νεοέλληνες ,έτοιμοι να σωθούμε; Μήπως τελικά έχουμε συνειδητοποιήσει ότι δεν κινδυνεύουμε και τόσο πολύ οσο μας λένε και για να μην ξεφύγει το περίφημο συστημικό ρίσκο, τελικά θα μας δίνουν συνέχεια δανεικά;

Ε, λοιπόν, προσωπικά πιστεύω ότι σχεδόν οι περισσότεροι Έλληνες( πολιτικοί, πολίτες, ειδικοί και μη) αυτό ακριβώς έχουμε εντυπώσει, έχουμε εγγράψει βαθιά στο υποσυνείδητο μας: ότι τελικά θα μας σώσουν για να μην κινδυνέψουν και αυτοί!

Και πιο είναι τελικά το Συμβάν που περιμένουμε; Πιο άραγε γεγονός υποσυνείδητα φοβόμαστε, ελπίζουμε ή ξορκίζουμε;

Την απάντηση, σε εμένα προσωπικά, την έδωσε μια φωτογραφία που είδα στις εφημερίδες: μια μικρή κοπέλα σε ηλικία, τις πρώτες μέρες στην Πλατεία, σήκωσε ένα εξ ίσου μικρό, αλλά τόσο ‘μεγάλο’ πανό, που αποτύπωνε με μια φράση όλες σχεδόν τις μύχιες σκέψεις μας, όλες τις απωθημένες νευρώσεις της σύγχρονης Ελλάδας μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο: «Φοβάμαι την πείνα…»

πηγή: moneygate.gr