Hellenic Business

Το στενό δρομάκι, που μοσχοβολά από τα γιασεμιά, γράφει «οδός Χρήστου Κοντού». Είναι ένα πλακόστρωτο ανηφορικό σοκάκι, που αρχίζει δίπλα από την εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους. Εκεί, όλες τις ώρες, κόσμος πάει και έρχεται.

Τα διώροφα χαριτωμένα σπιτάκια, με τις περίτεχνες εξωτερικές πόρτες, οι λουλουδιασμένες πολύχρωμες αυλές και μια μικρή αγορά που τα έχει όλα, είναι ένα διαχρονικό σκηνικό στην «καρδιά» της Πρέβεζας.

Είναι το Σαϊτάν-Παζάρ, ένα κομμάτι της παλιάς πόλης, μια νοσταλγική ανάμνηση για τους μεγαλύτερους, ένας ζωντανός χώρος για την παρέα, τον καφέ, το τσίπουρο, τους μεζέδες και το τραγούδι. Εδώ, βρίσκεται και το σπίτι, όπου πέρασε τις τελευταίες ημέρες της ζωή του ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης.

Η ονομασία Σαϊτάν -Παζάρ, είναι τουρκική και σημαίνει Διαβολοπάζαρο. Η ιστορία του έρχεται από την περίοδο της τουρκοκρατίας. Τότε, στο στενό καλντερίμι, οι νοικοκυρές έριχναν από τα παράθυρα λάδια και άλλα λύματα για να προκαλέσουν ατύχημα στους Τούρκους στρατιώτες, που περιπολούσαν στην πόλη. Πολλές φορές γλιστρούσαν και έπεφταν. Κάποιο βράδυ, ένας Τούρκος αξιωματικός, πέφτοντας, φώναξε Σαϊτάν -Παζάρ.

Το καφενείο «Άνω Βλάντο» μετράει περισσότερο από 90 χρόνια ζωής, είναι το παλιότερο σε όλη την πόλη και κρατεί ακόμη τις εικόνες περασμένων εποχών. Είναι ένα στέκι που δεν έχει ηλικία, ενώ πολλά βράδια παρέες με κιθάρα στα πεζούλια, πίνουν τσίπουρο και διασκεδάζουν, συνεχίζοντας έτσι μια παράδοση, που άρχισε το 1930 στο Σαϊτάν-Παζάρ. Την παράδοση από τα «καφέ αμάν» ή μουσικά καφενεία. Μέχρι και το 1960, εκεί υπήρχαν τρία, όπου όλη τη μέρα μαζεύονταν για να τραγουδήσουν ή να αναδημιουργήσουν δημοτικά τραγούδια μουσικοί και οργανοπαίκτες. Στις αφηγήσεις τους, οι ηλικιωμένοι μεταφέρουν στιγμιότυπα και μικρές πιπεράτες ιστορίες στο Διαβολοπάζαρο από τα παιδικά τους χρόνια, τους πατεράδες και τους παππούδες τους.

Εικόνες από την καθημερινότητα του χθες και του σήμερα στο Σαϊτάν -Παζάρ, αλλά και την παλιά ηπειρώτικη πόλη, ανακαλύψαμε, μπαίνοντας στο γραφικό βιβλιοπωλείο της συνοικίας, που βρίσκεται δίπλα στο παραδοσιακό καφενείο.

Ένα ταξιδιωτικό σημειωματάριο, με τον τίτλο «Περπατώντας στην Πρέβεζα», αποτελεί την πρόσφατη εκδοτική προσπάθεια του κοινωφελούς, μη κερδοσκοπικού Ιδρύματος Ακτία Νικόπολις να χαρίσει «το άρωμα» της πόλης, στην ίδια την πόλη, στους κατοίκους της και στους επισκέπτες της.

Οδηγός του πρωτότυπου αυτού εγχειρήματος, ήταν η έμπνευση και η ιδιαίτερη ματιά τού ζωγράφου Πάβλου Χαμπίδη, ο οποίος, ενεργοποιώντας το πενάκι του και το χρωστήρα του, αποτύπωσε σημεία και γωνιές της Πρέβεζας, που χαρακτηρίζουν τη φυσιογνωμία και την ταυτότητά της.

Όλα ξεκίνησαν περίπου δυο χρόνια πριν, όταν 13 Έλληνες ζωγράφοι κλήθηκαν να αποτυπώσουν στον καμβά τους την Πρέβεζα του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη. Ανάμεσά τους και ο Παύλος Χαμπίδης, ο οποίος εμπνεύστηκε από την ίδια την πόλη και έδωσε τα φώτα στους ανθρώπους τού «Ακτία Νικόπολις», ώστε να αποκτήσει και η μικρή Πρέβεζα, με δικά της μέσα, κάτι που μόνο μεγάλες πόλεις στον κόσμο διαθέτουν.

Η Πρέβεζα είναι η μικρή πόλη της Ηπείρου με το νησιώτικο αέρα. Απλώνεται νωχελικά στις ακτές του Αμβρακικού κόλπου. Στην παραλία της, το πρωί δένουν τα ψαροκάικα και ο κόσμος τρέχει να προμηθευτεί το φρέσκο ψάρι από τα δίχτυα και τις ονομαστές γαρίδες του Αμβρακικού.

Στα δρομάκια γύρω από το λιμάνι αναδύονται μυρωδιές μαγειρεμένων θαλασσινών από τις όμορφες ψαροταβέρνες, που είναι ανοιχτές από το πρωί. Αργά το απόγευμα, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες, ο μώλος είναι αγκυροβόλιο για τα ιστιοπλοϊκά.

Ο τόπος έχει μια ιστορία που χάνεται στο βάθος των αιώνων. Το μαρτυρούν τα δυο κάστρα, του Αγίου Ανδρέα και του Αγίου Γεωργίου, στις παρυφές της πόλης, αλλά και η αρχαία Νικόπολη, που βρίσκεται σε απόσταση 5χλμ από το κέντρο.

Η αρχαία Νικόπολη χτίστηκε από τον Αύγουστο Καίσαρα, μετά τη νίκη του επί του Αντωνίου, στο Άκτιο.

Πάντως, οι Πρεβεζιάνοι λένε πως η πόλη τους κρατάει ακόμη το άρωμα της Κλεοπάτρας, που συνόδευσε τον Αντώνιο στη ναυμαχία του Ακτίου.