Η οδοντιατρική κατά του κινήματος ανυπακοής "δεν πληρώνω"

Ο υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων Δημήτρης Ρέππας σπούδασε οδοντίατρος προτού εκλεγεί βουλευτής Αρκαδίας. Εκτοτε έχει αξιοσημείωτη πορεία ως μέλος των «λοχαγών» επί Ανδρέα Παπανδρέου, ως υπουργός και κυβερνητικός εκπρόσωπος του Σημίτη και ως συμπαραστάτης για την εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.

Από την οδοντιατρική, αν κρίνουμε από τις μεθόδους που εφαρμόζει τώρα στην κυβέρνηση Παπανδρέου, κράτησε μερικά βασικά στη δραστηριότητά του. Κατ’ αρχάς, πρέπει να μη φοβίσει τον ασθενή πελάτη του, πράγμα δύσκολο, γιατί όλοι φοβόμαστε και τους οδοντιάτρους και τους υπουργούς όταν παίρνουν μέτρα λιτότητας ή αναδιάρθρωσης. Το βασικό επίσης είναι να καθησυχάζεις τον άνθρωπο που κάθεται στην καρέκλα του οδοντίατρου και να τον διαβεβαιώνεις ότι τελειώσαμε, ακόμη κι αν είμαστε στην αρχή. Δεν χρειάζεται εξάλλου να γνωρίζει με λεπτομέρειες ο πελάτης ασθενής πράγματα που είναι της δικής σου αρμοδιότητας.

Τώρα βρίσκεται μπροστά στο πιο μαζικό όσο και αυθόρμητο κίνημα ανυπακοής που γεννήθηκε επί των ημερών του ΠΑΣΟΚ, το ΔΙΟΔΙΑ STOP, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ. Ο Δημήτρης Ρέππας θα μπορούσε να ακολουθήσει την πεπατημένη των υπουργών, δηλαδή να ρίξει όλο το φταίξιμο στον προηγούμενο υπουργό της Ν.Δ., τον Γιώργο Σουφλιά. Αλλωστε, εκείνος έκανε τις συμβάσεις, από εκείνες τις συμβάσεις προέκυψε η αδικία για τους κατοίκους της Αττικής, από όπου ξεκίνησε η αντίδραση, αλλά γρήγορα εξαπλώθηκε σε όλη την Ελλάδα. Ο Ρέππας είναι πεπειραμένος. Ξέρει ότι αν δεν υπήρχε η οικονομική στενότητα και η αντίδραση στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης δεν θα έπαιρνε τέτοιες διαστάσεις το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ. Ετσι, σχεδόν από την αρχή είπε ότι τα διόδια έχουν κατανεμηθεί άδικα, ωστόσο δεν δίστασε να χαρακτηρίσει τζαμπατζήδες όσους δεν πληρώνουν.

Ο λόγος ήταν φυσικά το ότι ήξερε ότι οι κατασκευαστικές εταιρείες ψάχνουν αφορμή για αναθεώρηση προς τα πάνω των συμβάσεων και ότι οι τράπεζες που έχουν δεσμευτεί να χρηματοδοτήσουν τα έργα με χαμηλά επιτόκια ψάχνουν αφορμή να ακυρώσουν τις συμβάσεις για να υπογράψουν νέες με μεγαλύτερα επιτόκια. Περισσότερο λοιπόν απειλεί με νομοθετικές ρυθμίσεις παρά τις ετοιμάζει, αν και η τελευταία ιδέα να αλλάξουν τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας και να περιλάβουν νέα παράβαση για την πληρωμή διοδίων δείχνει μάλλον ότι τα διόδια ήταν ώς τώρα παράνομα και προφανώς δεν νομιμοποιούνται με απόφαση της Βουλής, όπως κάθε «παρανομία».

Ανάλογη συμπεριφορά είχε και στην αντιπαράθεση με τα συνδικάτα που πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ για τις αστικές συγκοινωνίες. Ξέρει ότι πρέπει να κάνει υπομονή έως τις 15 Φεβρουαρίου που θα ψηφιστεί ο νόμος, ξέρει ότι οι συνδικαλιστές πρέπει να αντιδράσουν, αλλά ξέρει επίσης ότι οι αθόρυβες υπουργικές αποφάσεις μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου είναι σημαντικότερες. Κυρίως δεν τις διαβάζει η τρόικα, ενώ τα νομοσχέδια όχι μόνο τα διαβάζει αλλά και υπαγορεύει τους στόχους. Μπορεί η ταλαιπωρία του κοινού να ήταν μεγάλη και τα αραγμένα λεωφορεία στα αμαξοστάσια να θύμισαν τις κινητοποιήσεις επί κυβέρνησης Μητσοτάκη, αλλά ήδη παραμονές της ψήφισης η κατάσταση εκτονώθηκε.

Ανάλογη ήταν η μέθοδος που ακολούθησε στην απελευθέρωση του επαγγέλματος του φορτηγατζή και στην αναδιάρθρωση του ΟΣΕ. Αρχικά παρουσίασε ένα σχέδιο που ικανοποιούσε τους διαμαρτυρόμενους φορτηγατζήδες, αλλά μετά η τρόικα επέβαλε αλλαγές που ήρθαν λίγο προτού ψηφιστεί το νομοσχέδιο. Και για τον ΟΣΕ υπήρχε πρόγραμμα αναδιάρθρωσης, όμως αφού αντέδρασαν οι εργαζόμενοι, τώρα πάμε στη λύση που είχε προκρίνει η τρόικα, δηλαδή στην ιδιωτικοποίηση. Κι αν υπήρχε πραγματικά κάποια ξένη εταιρεία που θα ήθελε να αγοράσει τον ΟΣΕ θα τον είχε αγοράσει, αλλά δυστυχώς οι ενδιαφερόμενοι είναι διστακτικοί. Ή θέτουν και άλλες προϋποθέσεις, που σημαίνει ότι θα πρέπει το κράτος και να καθυστερήσει και να πληρώσει.

Σε κάθε περίπτωση και όταν κρίνει ότι αυτό θα είναι αποτελεσματικό, είναι σκληρός και αμετακίνητος υπενθυμίζοντας ότι είναι Αρκάς, δηλαδή σκληρός τύπος που δεν καταλαβαίνει από απειλές και από κόντρες. Από την άλλη όμως ξέρει ότι είναι Αρκάς από πεδιάδα κι όχι από τα ορεινά. Αυτό σημαίνει ότι είναι σκληρός όσο και η καρδιά ενός μαρουλιού και κυρίως ξέρει να ελίσσεται και να κρατάει τις ισορροπίες, να κάνει εκείνος τον σκληρό και να στέλνει τον γενικό γραμματέα να κλείσει τη συμφωνία.


Δεν είναι δύσκολο για τον Δημήτρη Ρέππα να εκμεταλλευτεί μια ακραία συμπεριφορά των απεργών, μια και ως πεπειραμένος κυβερνητικός εκπρόσωπος ξέρει και πώς παίζεται το παιχνίδι των μέσων ενημέρωσης και έχει τις σωστές διασυνδέσεις για να βάλει άλλους να ξιφουλκούν εναντίον των «τζαμπατζήδων», όπως βάφτισε το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν λίγοι αυτοί που γνώριζαν τον αστικό μύθο ότι είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώνουμε διόδια που ήταν δήθεν νόμιμα, ενώ, όπως αποδεικνύεται, η παρανομία είναι των εταιρειών που εισπράττουν χρήματα με την άδεια του κράτους χωρίς να τεκμηριώνεται τέτοιο δικαίωμα.

Η διάψευση του αστικού μύθου υποχρέωσε και την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση και ιδίως το ΚΚΕ, που φροντίζει πάντοτε να κινείται μέσα στα όρια της νομιμότητας, να δηλώσει διά της κ. Παπαρήγα ότι καλύπτει πολιτικά αυτό το κίνημα ανυπακοής και μάλιστα ότι θα ήθελε να το δει να επεκτείνεται οργανωμένα στα πέντε ευρώ των νοσοκομείων, τα εισιτήρια των αστικών συγκοινωνιών και σε άλλους τομείς. Και σε περίοδο λιτότητας και μείωσης των αποδοχών για όλους, υπάρχει εύφορο έδαφος για να φυτρώσουν τέτοιες αυθόρμητες και μάλλον ανώδυνες πολιτικά (αλλά όχι οικονομικά) διαμαρτυρίες.

espressonews